اثربخشي درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي و خودكارآمدي مادران داراي فرزندان با فلج مغزي

زمينه: مادران كودكان با فلج مغزي به دليل وجود كودك مبتلا به فلج مغزي، مستعد فشارهاي اجتماعي، اقتصادي، هيجاني و خانوادگي هستند كه به كاهش رضايت زناشويي و ادراك كارآمدي آن ها منجر مي شود. تحقيقات نشان داده است كه درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد روي آوردي حمايتي است كه بر رابطه و پذيرش ارزش‌هاي فردي و خانوادگي تاكيد دارد و آگاهي و پذيرش را همراه با راهبردهاي تعهد و تغيير رفتار به‌منظور افزايش انعطاف‌پذيري روانشناختي به كار مي‌گيرد كه موجب افزايش رضايت زوجين و خودكارآمدي آنان گرديده است اما در زمينه انجام اين مداخله بر روي مادران داراي كودك فلج مغزي شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثربخشي درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش رضايت زناشويي و خودكارآمدي مادران داراي فرزندان با فلج مغزي بود. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف يك پژوهش كاربردي و از نظر جمع آوري داده ها، شبه آزمايشي از نوع گروه هاي نابرابر است. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه مادران داراي فرزندان با فلج مغزي مراجعه‌كننده به مراكز آموزشي و توان‌بخشي معلولين جسمي حركتي شهر كرمانشاه در سال 1399 بود. نمونه پژوهش 23 نفر از مادران داوطلب بودند كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايشي درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد (10 نفر) و گروه گواه (13 نفر) جايگزين شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ (1997) و خودكارآمدي شرر (1982) استفاده شد. گروه آزمايشي 12 جلسه 90 دقيقه اي درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد با توجه به روي آورد هيز (2008) را به‌صورت هفته اي يك‌بار دريافت كردند و گروه گواه مداخله اي دريافت نكرد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس مختلط تحليل شدند. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل واريانس آميخته با اندازه گيري مكرر نشان داد كه درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش رضايت زناشويي و خودكارآمدي مادران داراي فرزندان با فلج مغزي مؤثر است (P 0.001). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته هاي حاصل از اين پژوهش، مي توان رضايت زناشويي و خودكارآمدي مادران داراي كودكان مبتلا به فلج مغزي را با به كارگيري درمانگري مبتني بر پذيرش و تعهد بهبود بخشيد.