اثربخشي مداخله ‌انگيزشي مبتني بر تغيير ذهنيت دوئيك بر خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان تيزهوش

زمينه: ضعف در خودكارآمدي اجتماعي و يا مشكل در برقراري روابط اجتماعي، دانش‌آموزان تيزهوش را در معرض خطر آسيب‌هاي رواني و عدم رشد عاطفي ‌اجتماعي قرار مي‌دهد. پژوهش‌هاي متعدد به مقايسه ميزان خودكارآمدي دانش‌آموزان تيزهوش و عادي پرداخته‌اند، اما پژوهشي كه به ارتقاء خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان تيزهوش كمك ‌كند مغفول مانده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي مداخله ‌انگيزشي مبتني بر تغيير ذهنيت دوئيك بر خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان تيزهوش انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه‌گواه بود. جامعه‌آماري شامل دانش‌آموزان دختر مدارس ‌استعدادهاي‌ درخشان شهر‌اصفهان‌ در سال ‌تحصيلي 9899 بود كه‌ تعداد 30 نفر از آنان با ‌روش ‌نمونه گيري هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه جايابي شدند. گروه آزمايش، 8 جلسه 50 دقيقه‌اي مداخله تغيير ذهنيت دوئيك را به‌صورت گروهي دريافت كردند. ابزار پژوهش ‌پرسشنامه‌ خودكارآمدي اجتماعي كنلي (1989) بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چند‌متغيري و نرم افزار SPSS نسخه 23 صورت گرفت. يافته ها: نتايج نشان‌ داد مداخله‌انگيزشي ‌مبتني بر تغيير ‌ذهنيت دوئيك بر افزايش خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان تيزهوش در مؤلفه‌هاي قاطعيت اجتماعي، عملكرد در موقعيت‌هاي اجتماعي، شركت در گروه‌هاي اجتماعي، جنبه‌هاي دوستي ‌صميميت و كمك‌كردن كمك‌گرفتن، تأثير معنا‌داري دارد (0/05 P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌ها، مداخله‌انگيزشي ‌مبتني بر تغيير ‌ذهنيت دوئيك، نتايج معتبري بر ارتقاء خودكارآمدي اجتماعي دانش‌آموزان تيزهوش ارائه مي‌دهد.