مقايسه اثربخشي گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي بر خودكارآمدي زنان مطلقه تحت پوشش نهادهاي كميته امداد امام خميني و سازمان بهزيستي

زمينه: خودكارآمدي زنان پس از طلاق كاهش مي‌يابد كه بر مقابله آن‌ها با مشكلات و استرس‌هاي زندگي تأثير مي‌گذارد. ادبيات پژوهشي افزايش خودكارآمدي را بعد از رويكردهاي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي، كه جز روش‌هاي درماني موج سوم هستند، نشان دادند اما هنوز مشخص نيست كدام يك اثربخشي بيشتري دارد. هدف: پژوهش حاضر به دنبال مقايسه اثربخشي گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي بر خودكارآمدي در زنان مطلقه بود. روش: اين پژوهش به‌صورت شبه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري انجام شد. جامعه آماري شامل كليه زنان مطلقه شهر اقليد در سال 1398 بود كه تعداد 24 نفر با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي در دو گروه درمان و گروه گواه (هر گروه 8 نفر)، جايگزين شدند. يكي از گروه هاي آزمايش مداخله درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (8 نفر) و گروه ديگر مداخله رفتاردرماني ديالكتيكي (8 نفر) را در 12 جلسه 90 دقيقه اي دريافت نمودند. شركت‌كنندگان قبل، بعد و 2 ماه پس از اجراي مداخله هاي درماني، پرسشنامه خودكارآمدي شرر و آدامز (1982) را تكميل كردند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS22 و آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و اثرات ساده گروه مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي موجب افزايش خودكارآمدي زنان مطلقه ‌مي‌شوند (0/05 p) و بين دو درمان، برتري وجود نداشت (0/05 p). نتيجه‌گيري: ‌با توجه به يافته هاي پژوهش، مداخلات گروه درماني مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي مي توانند به عنوان روش هايي كارآمد براي افزايش خودكارآمدي زنان مطلقه مورد استفاده قرار گيرند.