اثربخشي زوج درماني مثبت نگر و پذيرش و تعهد بر ميل به طلاق

زمينه: تحقيقات نشان داده است روان درماني مثبت گرا به سازگاري زناشويي و كاهش ميل به طلاق در زوجين منجر مي‌شود. از سوي ديگر درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در كاهش مواردي همچون كشمكش و منازعه، سازگاي و تعهد به معناي داشتن زندگي غني و پرمعنا مؤثر بوده است اما در زمينه مقايسه اين دو رويكرد شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: هدف اين پژوهش مقايسه اثر بخشي زوج درماني مثبت نگر و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش ميل به طلاق در زوجين بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين خواهان ميل به طلاق بود كه جهت زوج درماني به مراكز مشاوره خانواده شهر ايرانشهر در سال 1399 مراجعه نموده بودند. 45 زوج به روش دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و سپس به طور تصادفي در دو گروه 30 نفري آزمايش و يك گروه 30 نفري گواه تقسيم شدند. شركت كنندگان به پرسشنامه ميل به طلاق روزلت، جانسون و مورو (1986) پاسخ دادند. آموزش زوج درماني مثبت نگر سليگمن و سيكزنت ميهالي (2000) و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد هيز، استروساحل و ويلسون (2012) در 8 جلسه 90 دقيقه اي بر روي گروه‌هاي آزمايش اجرا و پس از اتمام جلسات پس آزمون انجام شد. در پايان بعد از اجراي پس آزمون نتايج با آزمون تحليل كوواريانس مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد آموزش زوج درماني مثبت نگر و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد دركاهش ميل به طلاق در زوجين مؤثر بوده است (0/01 P). همچنين آموزش زوج درماني مثبت نگر نسبت به درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تأثير معني دارتري داشت (0/01 P). نتيجه‌گيري: با توجه به اينكه هر دو مداخله داراي تأثير قدرتمندي بر كاهش ميل به طلاق داشتند، ولي زوج درماني مثبت نگر در كاهش ميل به طلاق و مسامحه مؤثرتر بود لذا تركيب اين دو روش در مداخلات زوج درمانگري احتمالا به نتايج مؤثرتري منتج مي‌گردد.