مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر خودكارآمدي و اشتياق به تغيير در افراد معتاد متجاهر

زمينه: بررسي هاي صورت گرفته نشان داده است خودكارآمدي پايين و باور ضعيف نسبت به توانايي در شرايط تنش آور از علل سوء مصرف مواد و بازگشت رفتارهاي اعتيادي است. هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر خودكارآمدي و اشتياق به تغيير در افراد معتاد متجاهر انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري 2 ماهه بود. جامعه پژوهش شامل كليه معتادان مرد متجاهر گروه هدف ماده 16 استان گيلان بودند 45 نفر كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه هاي آزمايش و گواه قرار گرفتند. مداخله گروهي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (پترسون، ايفرت، فينگولد و ديويدسون، 2012) و طرحواره درماني (يانگ، كلوسكو و ويشار، 2003) در 8 جلسه 1 ساعته در گروه آزمايش اجرا شد. ابزارهاي پژوهش، شامل پرسشنامه هاي خودكارآمدي شرر و مادوكس (1982) و مراحل آمادگي براي تغيير و اشتياق براي درمان اعتياد ميلر و تونيگان (1996) بود. تحليل داده ها با روش تحليل واريانس مختلط انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر افزايش خودكارآمدي با پيگيري دو ماهه (0/001 P) تأثير معناداري داشت، همچنين، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر اشتياق به تغيير با پيگيري دو ماهه (0/001 P) تأثير معناداري داشت، اما بين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر خودكارآمدي و اشتياق به تغيير در افراد متجاهر در درمان ماده 16 تفاوت معناداري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: درمان هاي مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني منجر به افزايش خودكارآمدي و اشتياق به تغيير در فرد معتاد گرديد و توانست فرد وابسته به مصرف مواد مخدر را از مرحله عزم و آمادگي به مرحله اقدام و ابقاء برساند.