بررسي سطح استرس شغلي پرستاران با اضافه وزن و چاقي و ارتباط آن با عوامل جمعيت شناختي

مقدمه و هدف: با توجه به اثرات نامطلوب چاقي و استرس شغلي بر سلامت جسمي و رواني كاركنان مراقبت‌هاي بهداشتي و همچنين كاهش كيفيت مراقبت، پژوهش حاضر با هدف بررسي سطح استرس شغلي در پرستاران مبتلا به اضافه وزن و چاقي و ارتباط آن با عوامل دموگرافيك انجام شد. روش اجرا: اين مطالعه يك پژوهش توصيفي - همبستگي با مشاركت 142 پرستار و بهيار بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. شاخص توده بدني پرستاران و بهياران محاسبه و افراد مبتلا به اضافه وزن و چاقي انتخاب شدند. پرسشنامه استاندارد استرس شغلي اسيپو بين افراد منتخب توزيع گرديد كه مشتمل بر دو بخش شامل مشخصات دموگرافيك افراد و ابعادي از جمله بار كاري، بي‌كفايتي، دوگانگي، محدوده نقش، مسئوليت و محيط فيزيكي مي‌باشد. بر اساس امتياز‌ها در هر حيطه سطح استرس شغلي تعيين شده و به چهار سطح كمتر از حد طبيعي، استرس طبيعي، استرس متوسط و استرس شديد تقسيم شد. تجزيه و تحليل آماري داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار21 SPSS انجام گرديد. نتايج: بيش از 57 % از نمونه‌ها، داراي استرس متوسط و شديد بودند. شاخص توده بدني به طور معني داري از عدد معيار بيشتر بود (179.07 در مقابل 149)، كه بيانگر وجود اضافه وزن و چاقي در اين افراد مي‌باشد. به طوركلي، بين اضافه وزن و چاقي با استرس شغلي ارتباط معناداري مشاهده نشد(P 0.05). همچنين بين ميانگين استرس شغلي جنس، سن، تحصيلات و سابقه كاري، تفاوت معني داري مشاهده نشد( P 0.05). تنها تفاوت مربوط به سمت كاري مختلف بود، به گونه‌اي كه گروه بهيار داراي كمترين سطح استرس و گروه سرپرستار بالاترين ميزان استرس شغلي را داشتند. نتيجه‌گيري: با توجه به سطح بالاي استرس شغلي واضافه وزن پرستاران، پيشنهاد مي‌شود با اقدامات مديريتي مناسب و برنامه‌ريزي‌هاي دوره‌اي در جهت كاهش مسائل مربوط به اضافه وزن و استرس شغلي گام برداشت.