تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر نسبت لپتين به آديپونكتين و شاخص‌هاي كنترل قندخون در مردان مبتلا به ديابت نوع دو

پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر نسبت لپتين به آديپونكتين و شاخص‌هاي كنترل قندخون در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. از بين مردان مبتلا به ديابت نوع دو 24 نفر (ميانگين سني 0.71±48.7 سال و شاخص توده بدني 3.3±30.7 كيلوگرم/مترمربع) به‌صورت تصادفي در دو گروه تمرين هوازي(12 نفر) و گروه كنترل(12 نفر) قرار گرفتند. برنامۀ تمرين هوازي به‌صورت هشت هفته دويدن، پنج جلسه در هفته به‌مدت يك ساعت با شدت 50 تا 75 درصد ضربان قلب ذخيره اجرا شد. در پيش‌آزمون و پس‌آزمون،  سطوح لپتين، آديپونكتين، نسبت لپتين به آديپونكتين، HbA1c، گلوكز پلاسما، انسولين، HOMA-IR و حساسيت انسولين اندازه گيري شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي آماري تحليل كواريانس و همبستگي پيرسون استفاده شد. نتايج نشان داد در گروه تمرين هوازي در مقايسه با گروه كنترل، نسبت لپتين به آديپونكتين و سطوح لپتين كاهش و سطوح آديپونكتين افزايش معنا داري داشت (P 0.05). همچنين در گروه تمرين هوازي سطوح انسولين، گلوكز،  HbA1cو HOMA-IR در مقايسه با گروه كنترل كاهش يافت و ميزان حساسيت انسولين افزايش معنا داري نشان داد (P 0.05)، اما نتايج آزمون همبستگي ارتباط معنا داري بين نسبت لپتين به آديپونكتين با شاخص هاي كنترل قندخون نشان نداد (P gt; 0.05). به نظر مي رسد بهبود نسبت لپتين به آديپونكتين به‌دليل تأثير تمرين‌هاي هوازي بر تغييرات مربوط به كاهش BMI و درصد چربي است؛ باوجوداين، مكانيزم بهبود شاخص هاي كنترل قندخون احتمالاً مسيرهاي ديگري غير از آديپوكاين‌ها دارد كه لازم است بررسي شود.