تحليل سبكي ديوان نرگسي ابهري

زمينه و هدف: براي شناخت و تحليل دقيق اشعار يك شاعر، مهمترين شيوه، تدقيق و ارزيابي سبك‌شناسانۀ آثار اوست. موضوع اين مقاله بررسي سبكي ديوان نرگسي ابهري، از سه ساحت زباني، فكري و ادبي است. در اين مقاله كوشش شده ضمن مشخص كردن سبك سخنوري شاعر، اثرپذيري او از سعدي و بويژه از حافظ با ذكر شواهد متعدد شعري نمايان شود و نيز جايگاه و اهميت شعر اين شاعر در عرصۀ شعر پايان قرن نهم و ميانۀ قرن دهم نشان داده شود. روش مطالعه: پژوهش حاضر، مطالعه‌اي است نظري كه به شيوۀ مطالعۀ كتابخانه‌اي انجام شده است. محدوده و جامعۀ موردمطالعه، ديوان نرگسي ابهري به تصحيح حميدرضا قليچ‌خاني است كه توسط نشر روزنه منتشر شده است. يافته‌ها: شعر نرگسي، ساده و روان و عاري از تعقيدات لفظي و معنوي است. سبك او وقوعي است و بيان عشق مجازي و ذكر جزئيات دقيق اين عشق در شعر او مشهود است. شعر او تصويري است تا بديعي و تشبيه حسي اصليترين ايماژ ديوان اوست. اندوه غربت و مفاهيم اخلاقي از موضوعات ديگر شعر اوست كه در قياس با موضوع اصلي (عشق مجازي) حضور كمرنگي دارند. نشانه‌هاي سبكي شعر قرون نهم و دهم در شعرش نمايان است. نتيجه‌گيري: گرايش به شيوۀ وقوع و اقتضاي بيان دقيق جزئيات عشق، دليل روي آوردن شاعر به زبان و بيان ساده و روان است كه در آن تشبيهات حسي از مهمترين ابزارهاي بياني است. اثرپذيري او از حافظ مثل اكثر شاعران قرن نهم و اوايل قرن دهم به پيروي از سنت شعري زمانه بوده است. اندوه غربت در شعرش ناشي از مهاجرت او از موطن اصلي و مفاهيم اخلاقي برخاسته از روحيات لطيف شاعرانه و انساني اوست. در شعر او تازگي و ابتكار ديده نميشود و خود شاعر هم مدعي آن نيست. غريب‌گوري و همعصر بودن با شاعران برجسته دلايل گمنامي اوست.