بررسي تطبيقي جايگاه ديگرگزيني در نظريه تربيت اخلاقي جان وايت و مرتضي مطهري

هدف اين پژوهش، بررسي تطبيقي جايگاه ديگرگزيني در آراي تربيت اخلاقي جان وايت و مرتضي مطهري است. اين تحقيق از نوع نظري بوده و در آن از روش تحليلي مقايسه‌اي براي بررسي نظريات تربيت اخلاقي جان وايت و مرتضي مطهري استفاده شده است. اين پژوهش براي دستيابي به اهداف خود اين سؤال را مطرح مي‌كند كه وجوه اشتراك و افتراق نظريات ديگرگزينانه وايت و مطهري در حوزه تربيت اخلاقي كدامند؟ و به اين نتايج مي‌رسد كه هر دو متفكر با اتخاذ رويكرد وحدت‌گرايانه مسئله ديگرگزيني را در نظريه تربيت اخلاقي خود سامان مي‌بخشند. وايت درخصوص بهروزي فردي منافع ديگران و منافع شخصي را ذيل چتر بهروزي جانمايي مي‌كند و مطهري با ارائه نظريه خود حقيقي و توسعه مفهومي خود، تأكيد دارد كه در مسائلِ اخلاقي محل نزاع بايد از خود و ديگري به خود و خود حقيقي تغيير يابد. لذا هر دو متفكر قائل به ديگرگزيني روان‌شناختي براساس تقرير ضعيف هستند، يعني انسان‌ها مي‌توانند براي منفعت‌رساندن به ديگران نيز افعالي را انجام دهند. وايت، هدف نهايي تربيت اخلاقي را بهروزي متربيان مطرح مي‌كند، اما مطهري براساس آموزه‌هاي اسلامي هدف غائي تربيت اخلاقي را قرب الهي درنظر مي‌گيرد. همچنين باتوجه‌به تفاوت بنيادين فكري ـ فلسفي ميان انديشه‌هاي وايت و مطهري، وايت دين را نفي كرده و در فضايي كاملاً ليبرال دموكراتيك به‌دنبال تربيت اخلاقي است، مطهري از آموزه‌هاي ديني براي تأييد و اثبات ديدگاه‌هاي خود بهره گرفته است.