نقش كيفيت عملكرد اعضاي هيئت علمي در يادگيري خودراهبر با ميانجي گري خودكارآمدي پژوهشي

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش كيفيت عملكرد اعضاي هيئت علمي در يادگيري خودراهبر با ميانجيگري خودكارآمدي پژوهشي در دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه بوعلي‌سينا انجام شده است. روش اين پژوهش كمي، توصيفي و از نوع مطالعات همبستگي است. جامعه آماري شامل دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه بوعلي‌سينا همدان به تعداد 4000 نفر بود. نمونۀ آماري پژوهش366 نفر بودند كه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان و با روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌هاي پژوهش شامل سه پرسشنامه استاندارد كيفيت عملكرد اعضاي هيئت علمي تاگومري و بيشاپ (2011)، خودكارآمدي پژوهشي هولدن و همكاران (1998) و يادگيري خودراهبر فيشر و كينگ (2001) بود. براي تعيين روايي صوري و محتوايي پرسشنامه ها از ديدگاه متخصصان و براي روايي سازه از تحليل عاملي تأييدي استفاده شد. براي تعيين پايايي ابزار از آزمون آلفاي كرانباخ استفاده شد كه ميزان ضريب آلفاي كرانباخ پرسشنامه ها به ترتيب:0.89، 0.90 و 0.77 به دست آمد. داده‌هاي پژوهش پس از جمع‌‌آوري با روش ضريب همبستگي پيرسون و تحليل عاملي تأييدي و تحليل مسير تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد متغير كيفيت عملكرد اعضاي هيئت علمي اثر مستقيم مثبت (0.51)، اثرغير مستقيم مثبت (0.30) و اثر كل مثبت و معنادار (0.81) بر متغير يادگيري خودراهبري دانشجويان دارد. خودكارآمدي پژوهشي اثر مستقيم مثبت (0.55) بر متغير يادگيري خودراهبر در سطح 0.01 دارد. همچنين متغيرهاي كيفيت عملكرد اعضاي هيئت علمي و خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان، 62% واريانس متغير يادگيري خودراهبري را تبيين مي‌كند.