بررسي تاثيرات اجتماعي اجراي توافق‌نامه پاريس 2015 در ايران

The Social Impact of the Paris 2015 Agreement in Iran

در اواسط قرن بيستم بود كه انسان متوجه اين امر گرديد كه اگر به بهره‌برداري از طبيعت در جهت دستيابي به اهداف توسعه‌اي خود ادامه دهد ديگر هيچ‌چيز از منابع طبيعي براي ادامه زيست خود باقي نخواهد گذاشت. به همين منظور به فكر چاره‌اي براي بالا بردن بهره‌وري از منابع طبيعي و حفاظت از آن در عين ادامه به مسير توسعه خود افتاد. ايده‌اي كه يكي از مهم‌ترين جنبه‌هاي مفهوم توسعه پايدار گرديد. كنفرانس‌هاي متعددي در جهت محافظت از محيط‌زيست با توجه به روند توسعه كشورها برگزار گرديد كه آخرين آن‌ها كنفرانس پاريس 2015 با حضور 198 كشور و صدور توافق‌نامه پاريس بود. اجراي اين توافق‌نامه تأثيرات چندجانبه بسياري براي كشورهاي متعهد خواهد داشت. در اين پژوهش تأثيرات اجتماعي اجراي توافق‌نامه پاريس كه ايران نيز متعهد به انجام آن شده است، مورد بررسي قرار خواهد گرفت. روش مورد استفاده تحليل محتواي كيفي مي‌باشد كه با تحليل متن توافق‌نامه صورت مي‌گيرد. نتايج گوياي اين است كه ايران براي اجراي اين توافق و عدم تجاوز از درصد انتشار گازهاي گلخانه‌اي تعهد داده شده، نبايد نرخ توسعه سالانه‌اش از 2 درصد تجاوز كند. اين نرخ پايين عملاً كشور ما را از رسيدن به كشورهاي پيشرفته جهان عقب مي‌اندازد. هم چنين در زمينه اجتماعي باعث ايجاد عقب‌ماندگي و فشار بر طبقه پايين جامعه با شدت گرفتن بحران مشروعيت براي دولت مي‌گردد.

In the middle of the twentieth century, human realized that if they continued to exploit nature in order to achieve their development goals, they would no longer be left with natural resources to continue their lives. To this end, it was considering ways to increase the productivity and conservation of natural resources while continuing to develop. An idea that became one of the most important aspects of the concept of sustainable development. Several conferences on environmental protection have been held in the country's development process, the last of which was the Paris Conference 2015 with the participation of 198 countries and the issuance of the Paris Agreement. The implementation of this agreement will have many multilateral effects for the committed countries. In this study, the social implications of the implementation of the Paris Agreement, which Iran is committed to doing, will be examined. The method used is the analysis of qualitative content, which is done by analyzing the text of the agreement. The results indicate that Iran to impelement this agreement and not to exceed its greenhouse gas emissions, its annual development rate should not exceed 2%. This low rate virtually drops our country from reaching the advanced countries of the world. Also in the social context, it creates backwardness and pressure on the lower class of the society with intensify of the crisis of legitimacy for the government.