كليدواژه :
نظام سلامت , وزير بهداشت , هزينه سرانه سلامت , اميد به زندگي , آموزش پزشكي , ايران
چكيده فارسي :
مقدمه: مقاله اي با عنوان " مؤلفه‌هاي انتخاب وزير بهداشت و درمان و آموزش پزشكي" در تاريخ 19 تير 1400 در پايگاه اطلاع رساني تابناك منتشر شده است (1). به نظر مي رسد، چنانچه وزير بهداشت، درمان و آموزش پزشكي بر اساس مؤلفه هاي ذكر شده در مقاله انتخاب شود، بازهم امكان تحقق هدف ذكر شده در مقاله يعني تأمين، حفظ و ارتقاي سلامت براي همه افراد جامعه ميسر نخواهد بود. در واقع عوامل رسيدن به هدف سلامت فقط در گرو انتخاب وزير بهداشت نيست، بلكه عوامل مهم تري همچون انتخاب الگوي نظام ارايه خدمات، آموزش پزشكي و تربيت مديران سلامت نيز وجود دارد. همان گونه كه نويسنده از فرصت انتخاب رئيس جمهور استفاده كرده و هدف نظام سلامت مطلوب را مطرح نموده اند، سردبير مجله سلامت اجتماعي نيز از فرصت انتشار مقاله ايشان استفاده نموده تا ضمن معرفي آن مقاله، دلايل خود را براي عدم تحقق هدف تأمين، حفظ و ارتقاي سلامت براي همه افراد جامعه ارايه نمايد. توصيه مي شود، قبل از ادامه مطالعه اين نوشته، ابتدا مقاله چاپ شده در تابناك (1) مطالعه شود.
روش و مواد: در اين بررسي رابطه هزينه سرانه براي سلامت با اميد به زندگي مورد تحليل قرار گرفت. هزينه سرانه پرداخت براي سلامت و اميد به زندگي از داده‌هاي منتشر شده بانك جهاني در سال 2018 استخراج شد. رشته تخصصي وزراي كشورهاي جهان نيز با جستجوي كشور به كشور تعيين شد. براي تصوير سازي كلي از نمودارهاي Gapminder و براي داده‌ها از سايت بانك جهاني استفاده شد.
يافته ها: در بين 191 كشور جهان، وزراي بهداشت 99 (52%) كشور غيرپزشك هستند، ولي اين توزيع يكسان نيست.
به طوري كه وزراي بهداشت اكثر كشورهاي توسعه يافته غير پزشك و در مقابل وزراي بهداشت اكثر كشورهاي توسعه نايافته پزشك مي باشند. در بين 40 كشور داراي بيشترين اميد به زندگي در جهان، ايالات متحده با اميد به زندگي 79/11 سال بيشترين هزينه سرانه را براي سلامت صرف مي كند. در حالي كه به طور مثال ژاپن كه بيشترين اميد به زندگي را در جهان دارد، فقط 40% و يا پاناما با اميد به زندگي مشابه فقط 11% ايالات متحده براي سرانه سلامت هزينه مي كنند.
نتيجه گيري: با اينكه ايالات متحده بيشترين پول را براي سلامت در جهان هزينه مي كند، ولي اين هزينه موجب اميد به زندگي بالا در جامعه آن كشور نشده است. حداقل 40 كشور در جهان وجود دارند كه با صرف پول كمتر اميد به زندگي برابر يا بيشتر از ايالات متحده دارند. بدون نظام سلامت و برنامه آموزش پزشكي متناسب با نيازها و منابع كشور، وزير بهداشت به تنهايي عامل مؤثري براي تأمين، حفظ و ارتقاي سلامت براي همه افراد جامعه نخواهد بود. براي رسيدن به اين هدف لازم است برنامه آموزش پزشكي بر اساس نيازها و منابع كشور مورد بازنگري قرار گيرد. همچنين اركان تصميم گيري نظام سلامت به جاي پزشكان متخصص و فوق تخصص به افرادي با دانش و توانمندي هاي مرتبط تغيير يابد، تا امكان تغيير نظام سلامت متناسب با نيازها و منابع كشور فراهم گردد.
چكيده لاتين :
Introduction: The article "Components of choosing the Minister of Health and Medical Education" was published on
10 July 2021 on the Tabnak website (1). It seems that even if the Minister of Health is selected based on the
components mentioned in the article, it still will not be possible to achieve the goal of providing, maintaining, and
promoting health for all of society. Achieving the health goal depends not only on the choice of the Minister of Health
but also on more important factors, such as the health system, medical education, and training of health managers. Just
as the author of the article on the Tabenak website used the opportunity of the election of a new president in Iran for
remembering the goals of a sound health system, the editor of the Journal of SALAMAT-I IJTIMAI also used the
opportunity to publish his comments about that article. I recommend reading the article published in Tabnak (1) before
continuing to read this commentary.
Materials and Methods: The relationship between current health expenditure per capita and life expectancy was
analyzed in this commentary. Gapminder graphs were used to give a general aspect, and the World Bank data provided
details.
Results: Among 191 countries, 99 (52%) have health ministers who are non-physicians. However, the distribution of
these countries differs among developed and developing worlds. While the health ministers of most developed countries
are non-physicians, the health ministers of most developing countries are physicians.
Among the 40 countries with the highest life expectancy globally, the United States, with the highest current health
expenditure per capita, has 79.11 years (rank =37). Thirty-six countries achieved a higher life expectancy with a lower
budget spent. For example, Japan, which has the highest life expectancy globally, spends only 40%, or Panama, with a
similar life expectancy, spends only 11% of the United States.
Conclusion: Although the United States spends the most money on health globally, it has not led to a high life
expectancy in that community. At least 40 countries globally have equal or more life expectancy than the United States
with less money expenditure. Without a health system, a medical education program tailored to the needs and resources
of the country, the Minister of Health alone will not be an influential factor in providing, maintaining, and promoting
health for all members of the community. To achieve this goal, it is necessary to review the medical education program
based on the needs and resources of the country. Also, the decision-makers of the health system should be changed to
persons with related knowledge and qualifications, instead of specialized and sub-specialized physicians, to provide the
possibility of changing the health system according to the needs and resources of the country.
