مسئوليت هاي اجتماعي شهروندان در پيشگيري و كنترل بيماري كوويد-19

كويد-19، بزرگترين مشكل بهداشت جهاني قرن حاضر محسوب مي­شود و به همين علت مستندات علمي و سياسي جهان در تكاپو شناسايي مناسب ترين رويكردهاي باليني­، اپيدميولوژيكي­، اقتصادي و اجتماعي براي تقابل با اين چالش جهاني مي باشند. اما­، عدم قطعيتي بر اقدامات و سياست­هايي موجود براي مهار و كاهش اپيدمي حاكم است. در حال حاضر، دو استراتژي اصلي در مبارزه با COVID-19 اتخاذ شده است؛ اولين استراتژي، مربوط به ساختار سيستم هاي بهداشتي و درماني است­، كه دولتها در كشورهاي مختلف بدنبال گسترش موارد كلينيكي، وضع قوانين، قرنطينه و محدوديت سفر و ... مي باشد، اما ظرفيت آزمايش محدود­، كمبود كاركنان آموزش ديده مورد نياز براي تشخيص و واحدهاي مراقبت ويژه (ICU) ، ونتيلاتورهاي ناكافي و امكانات ICU ،كمبود تجهيزات محافظتي و كمبود بودجه و همچنين تاثير اين محدوديت ها بر اقتصاد، نمي توانند براي مدت طولاني ادامه يابد بنابراين پشتيباني ديگر نياز مند مي باشد، اين پشتيباني كه مربوط به نقش شهروندان يك جامعه و تغيير رفتار خود جهت كاهش و كنترل اين ويروس مي باشد، نمايان مي شود. در زمينه همه گيري ، هيچ يك از اين سه ديدگاه آشنايي و يادگيري، پيشگيري و سركوب بيماري را نمي توان به تنهايي در نظر گرفت­. يعني مشاركت جامعه در مبارزه با COVID-19 بايد براي تقويت سيستم بهداشت و دفاع از سيستم حمايت اجتماعي و دموكراسي جامعه در نظر گرفت