سيماي معشوق در شعر محجوبه هروي

وصف و ستايش معشوق و بيان ويژگي‌هاي او، از اركان اصلي شعر و ادب غنايي به شمار مي‌آيد؛ اما گاه زندگي در جغرافيايي خاص مانند افغانستان، قواعد عرفي و سنت حاكم بر آن جامعه، سخن‌گفتن از معشوق را براي بانوان شاعر و نويسنده محدود كرده است؛ با‌وجوداين، تعدادي از شاعران و نويسندگان، با گذر زمان و رشد فرهنگي جامعه، توانسته‌اند قلم به‌دست بگيرند و احساسات زنانه‌ي خود را درباره‌ي موضوع‌هاي مختلف، ازجمله معشوق، به تصوير بكشند. در ميان اين شاعران و نويسندگان زنِ افغانستان، «محجوبه هروي» از بانوان خويش‌قريحه و خوش‌ذوق قرن 13ه.ق است كه معشوق را در دو هيئت: سيماي ظاهري (رخسار، زلف، چشم و...) و سيماي باطني مثبت يا منفي (باوفا، بي‌وفا، مغرور، بدعهد و...) نمايش مي‌دهد و از هجران و نرسيدن به معشوق ناله سر مي‌دهد. نگارندگان برآنند تا با بررسي سيماي معشوق در ديوان اين شاعر، به روش كتابخانه‌اي و تحليل محتوا، شاخصه‌هاي ظاهري و منش‌هاي باطني معشوق را از ديدگاه يك زن و در محيط اجتماعي خاص، واكاوي و موجبات آشنايي خوانندگان را با فرهنگ عشق در اين ناحيه فراهم كنند.