مقايسه دو شيوه تمرين تداومي و تناوبي به مدت هشت هفته بر آپلين 13 و فاكتور رشد فيبرو بلاستي در رت هاي سالمند

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقايسه دو شيوه تمرين تداومي و تناوبي به مدت هشت هفته بر آپلين 13 و فاكتور رشد فيبرو بلاستي در رت هاي سالمند بود. مواد و روش ها: در اين تحقيق تعداد 30 موش نر سالمند، كه به طور تصادفي در سه گروه تمرين تداومي (10 سر)، تمرين تناوبي (10 سر) و گروه كنترل (10 سر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت 8 هفته انجام شد. جهت بررسي متغيرهاي تحقيق (آپلين 13 و فاكتور رشد فيبروبلاستي) 72 ساعت قبل و بعد از آخرين جلسه پروتكل 3 ميلي ليتر خون از دم موش هاي نر سالمند خون گرفته شد. براي تجزيه و تحليل يافته ها از تحليل واريانس يك راهه ANOVA و آزمون تعقيبي توكي براي همگن بودن واريانس گروه ها استفاده شد و انجام آزمون هاي آماري از نرم افزار 17 SPSS در سطح معني‌داري 0.05= P استفاده شد. يافته ها: آپلين 13 در گروه تمرين تداومي افزايش معني داري داشت (P 0.05). فاكتور رشد فيبرو بلاستي در گروه تمرين تداومي افزايش معني داري داشت (P 0.05). آپلين 13 در گروه تمرين تناوبي افزايش معني داري داشت (P 0.05). فاكتور رشد فيبروبلاستي در گروه تمرين تناوبي افزايش معني داري داشت (P 0.05). درگروه كنترل تغيير معني داري مشاهده نشد. بحث و نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان داد هشت هفته تمرين تداومي و تناوبي باعث افزايش معني داري در سطوح آپلين 13 و فاكتور رشد فيبرو بلاستي آنژيوژنز موش هاي نر سالمند شد. بنابراين مي توان از اين تمرينات و به ويژه تمرين تناوبي به عنوان روشي مناسب براي افزايش رگزايي در سالمندان استفاده كرد.