توجه در انديشه سيمون وي

سيمون وي بيش از هر فيلسوف و عارفي به توجه التفات داشته است. تفكرات او درباره توجه صرفاً يك مسئله شناختي، علمي يا روان‌شناختي نيست، بلكه تأثيرات مستقيم و دامنه‌داري در آموزش، الهيات و حتي سياست دارد. او توجه را به عنوان يك روش زندگي چه در سطح فردي و چه در سطح سياسياجتماعي معرفي مي‌كند. به باور سيمون وي، هرچند انسان چيزي را با توجه كردن خلق يا ايجاد نمي‌كند، اما موجب حيات بخشيدن به چيزي مي‌شود كه مورد توجه واقع شده است، و البته آن توجهي به امور پيرامون حيات مي‌بخشد كه «ناب» باشد. توجه ناب عاري از هر گونه دلبستگي است و انسان از طريق آن خود را از امور تخيلي و توهمي مي‌رهاند و به حقيقت نائل مي‌گردد. به همين خاطر آنچه آدمي را به توجه ناب رهنمون مي‌سازد تمناي بدون مقصود است. از سوي ديگر سيمون وي از تعليق انديشه به عنوان وضعيتي از توجه ناب نام مي‌برد كه همان تاب آوردن خلأ و در انتظار نشستن است. در نظر سيمون وي، توجه ناب مي‌تواند به مثابۀ عشق در نظر آيد، زيرا همان طور كه توجه رضايت دادن به چيزي غير از خود است، عشق نيز نيازمند شناسايي واقعيت با روي‌گرداني از خود است. سيمون وي اخلاق مبتني بر توجه را مطرح مي‌كند و با معطوف كردن توجه به سمت پروردگار، نه تنها اخلاق فردي، بلكه معرفت‌شناسي و فلسفه سياسياجتماعي‌اش را بنا مي‌كند و توجه را، در كنار لطف الهي، همچون پادزهري براي نجات انسان ضروري مي‌داند.