تبيين وجودي ملاصدرا از علم و نتايج آن در تبيين علم الهي

ملاصدرا ضمن توجه به ديدگاه متقدمان در تعريف علم، بر اساس مباني وجودشناسي خود، تعريفي وجودي از علم ارائه مي‌دهد كه نقطۀ عطفي در علم‌شناسي حكمت متعاليه است. در اين تلقي، علم عبارت از وجود چيزي براي چيز ديگر است. اين تعريف با لوازم آن سبب ارائه تبيين‌هاي خاصي از سوي ملاصدرا درباره علم الهي شده است، به نحوي كه سهم بسزايي در شكل‌گيري هندسه معرفتي علم الهي دارد. اضلاع اين هندسه عبارت‌اند از زائد نبودن علم الهي بر ذاتش، حضوري بودن علم الهي، نفي صور در علم الهي، علم خداوند به جزئيات مادي، معلوم بالذات بودن معلومات الهي، علم و عالم و معلوم بودن خداوند، علم خداوند به خود، و علم اجمالي خداوند به غير در عين كشف تفصيلي. بر اساس برون‌داد اين پژوهش، توجه به تبيين وجودشناسانه ملاصدرا از علم باعث مي‌شود كه درك نحوۀ شكل‌گيري ديدگاه او درباره علم الهي، تمايز و وجوه ابداعي آن با ساير ديدگاه‌ها ممكن و يا حداقل سهل‌الوصول‌تر گردد.