موجه بودن باور متداول به خداوند بر اساس معرفت‌شناسيِ مبتني بر شنيده‌هاي اطمينان‌يافته

چالش‌هاي معرفت‌شناسانۀ بسياري حول توجيه باور به خداوند در سه قرن گذشته وجود داشته است، به گونه‌اي كه برخي همچون پلنتينگا صرف تضمين را به جاي توجيهِ استدلالي در اين زمينه مطرح كردند و باور به وجود خداوند را باوري پايه نشان دادند. اما ميليون‌ها انسان، بدون توجه به اين چالش‌ها، باور به وجود خداوند را بدون آن كه ايمان‌گرا باشند براي خودشان موجه مي‌دانند. اين توجيه از كجا ناشي مي‌شود؟ آيا توجيه آنها از لحاظ معرفت‌شناختي قابل تبيين است؟ در اين مقاله در نظر است ضمن تبيين جريان‌هاي جديد معرفت‌شناسي اجتماعي و «گواهي»، اهميت معرفت‌شناسي مبتني بر شنيده‌هاي اطمينان يافته نشان داده شود، سپس استدلال گردد كه شنيده‌هاي اطمينان يافتۀ ما درباره وجود خداوند و صفات او، كه به پيامبران منتهي مي‌شود و آن نيز به اقرار خداوند و تبيين او از خودش مبتني است، مي‌تواند بهترين توجيه براي باورهاي ما باشد. در نهايت به اين سؤال پاسخ داده شود كه چگونه گواهي خداوند بر وجود و صفاتش كه از طريق پيامبران به ما رسيده است مي‌تواند يكي از بهترين توجيه‌هاي معرفتي براي باور به وجود و صفات خداوند باشد؟ و اين نوع معرفت‌شناسي ديني چه مزايايي نسبت به قرينه‌گرايي يا صورت‌هاي گوناگون برهان‌آوري بر وجود خداوند و صفات او مي‌تواند داشته باشد؟