تحليل روايت شناختيِ فرايند تحوّل ِگفتمانِ پوياي رمان كولي كنار آتش اثر منيرو رواني پور برپايه رويكرد نشانه معناشناسي

در تكوين تحليل روايي، سه مرحله را در پيشينه روايت‌شناسي مي‌توان برشمرد: ريخت‌شناسي ولاديمير پراپ، منطق روايت‌هاي ممكن كلود برمون و معناشناسي روايي گِرِمس كه خاستگاه آن مكتب پاريس است و با نشانه‌شناسي درهم آميخت و به نشانه‌معناشناسي انجاميد .نشانه‌معناشناسي گفتماني و روايي برايند نشانه‌شناسي ساختارگراي سوسوري و پي‌يرسي و نشانه‌شناسي پساساختارگراست. نشانه‌معناشناسي متن روايي را مجموعه‌اي منسجم و معنادار مي‌داند كه جرياني جهت‌دار در آن وجود دارد و ساختار چنين متن‌هايي ايستايي متن را به پويايي با ويژگي‌هاي هويتي، ادراكي، ارزشي و كنشي تبديل مي‌كند. در اين مقاله مي‌كوشيم با روش تحليلي ـ توصيفي، روش استدلال استقرايي و روش كيفي در تحليل داده‌ها، به بررسي روايت‌شناختيِ فرايند تحول در گفتمان پوياي رمان كولي كنار آتش و تحليل زنجيره‌هاي معنايي اين تحول همچون عوامل درون‌كلامي و برون‌كلامي، بُعد عملي، پويايي، مكاني و زماني كلام، ارتباط كنشي و سرانجام نقش افعال مؤثر در اين رمان بپردازيم. از نتايج پژوهش اين است كه در رمان كولي كنار آتش، كنشگر در توانشي عاطفي قرار مي‌گيرد و در چارچوب فرايند گفتمان روايي به مرحلۀ شوِش وارد مي‌شود و مؤلفه‌هاي گفتماني اين رمان گاه باعث مي‌شود متن از سطح نشانه‌معناشناسي روايي به سطح نشانه‌معناشناسي گفتماني تبديل شود.