بررسي تداوم زمان در روايت داستان ساحران در قرآن (بر اساس نظريه ژرار ژنت)

روابط زماني يكي از مهم‌ترين عناصر ساختار روايي است و مخاطب را به فضا و جهان داستان نزديك‌تر مي‌كند. يكي از حوزه‌هاي مورد بحث زمان در روايت، تداوم است. در تداوم، روابط ميان مدت زمان وقوع رخدادهاي داستان و حجم متن اختصاص‌يافته به عرضه همان رخدادها مورد توجه است. يافتن تداوم زماني در متن و بررسي آن در نسخه‌هاي متعدد يك داستان، علاوه‌بر اينكه به درك بهتر آن متن از منظر روايي كمك مي‌كند، باعث مي‌شود تا مخاطب از نزديك صحنۀ آن واقعه را لمس كند و با شتاب‌هاي مختلف آن پيش برود. در اين پژوهش، به بررسي تداوم زمان در چهار نسخه از داستان ساحران و رويارويي آن‌ها با حضرت موسي (ع) و فرعون در قرآن براساس نظريه ژنت پرداخته مي‌شود. از بررسي شگردهاي روايي مربوط به تداوم زمان در اين نسخه‌ها، اين نتيجه حاصل شد كه صحنه نمايش و گفت‌‌وگو، و مكث توصيفي بيش‌ترين ميزان را به خود اختصاص داده‌ كه زمينه عبرت گرفتن از داستان را فراهم مي‌كند و درنهايت حذف و تلخيص داراي كمترين ميزان است.