بررسي ارتباط كيفيت زندگي كاري با عوامل دموگرافيك پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي آموزشي شهر مشهد در سال 1393

مقدمه: كيفيت زندگي كاري به معناي تصور ذهني و رضايت يك كارمند از مطلوبيت فيزيكي و رواني محيط كار و ميزان برآورده شدن نيازهاي وي از طريق منابع، فعاليت‌ها و نتايجي كه از درگيري و مشاركت در محيط كار به دست مي‌آورد، باشد. در اين راستا، مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط كيفيت زندگي كاري با عوامل دموگرافيك پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي آموزشي شهر مشهد انجام شد.مواد و روش‌ها: مطالعه توصيفي تحليلي حاضر در سال 1393 در بيمارستان‌هاي آموزشي شهر مشهد (امام رضا و قائم) انجام شد. روش نمونه‌گيري به صورت هدفمند بود. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه كيفيت زندگي كاري براساس مدل Walton بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS 16 صورت گرفت و مقادير كمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد.يافته‌ها: در اين پژوهش 76 درصد از واحدهاي مورد بررسي زن و 24 درصد مرد بودند. ميانگين سني پرستاران 5/4±35/2 سال بود. اغلب پرستاران كيفيت زندگي كاري خود را در حد متوسط (2/2±50/5) ارزيابي نمودند. كيفيت زندگي كاري، رابطه معناداري با متغير جنس نداشت (P 0.05)؛ اما با متغيرهاي سن و سابقه كار، ارتباط معنادار (P 0.05) و معكوسي (0.11=r سن) و (0.08=r سابقه كار) داشت.نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مطالعه حاضر مي‌توان گفت كه كيفيت زندگي كاري پرستاران با متغيرهاي سن و سابقه كاري در ارتباط است. از سوي ديگر، با توجه به اينكه منابع انساني مهم‌ترين عنصر هر سازمان محسوب مي‌شوند، ضروري است كيفيت زندگي كاري كاركنان ارزيابي گردد تا بتوان با تعيين عوامل مرتبط و ارتقاي آن‌ها، از توانمندي‌هاي بالقوه كاركنان در ارائه خدمات مناسب‌تر به بيماران و ساير افراد جامعه استفاده نمود.