تاثيرات استرس دمايي بر ترميم بافتي بازوي ستاره شكننده Ophiocoma scolopendrina (Lamarck, 1816)

هدف: هدف از اين مطالعه بررسي تاثيرات استرس دمايي بر روند بازسازي بازوي ستاره ي شكننده Ophiocoma scolopendrina و مقايسه ي آن با روند بازسازي در دماي طبيعي بود.مواد و روش‏ها: در اين پژوهش، ستاره هاي شكننده O. scolopendrina جمع آوري شده از جزيره قشم به‌كمك محلول 3.5 درصد MgCl2.6(H2O)  بي حس شدند و دو بازو از هر نمونه ستاره قطع شد. نمونه ها به 6 دسته تقسيم شدند: سه آكواريوم براي نمونه هاي شاهد (دماي 25 درجه سانتي گراد) و سه آكواريوم براي نمونه هاي تيمار استرس دمايي (دماي 32 درجه سانتي گراد). سپس مجددا در بازه هاي زماني 24 و 72 ساعت، 14 و 21 روز پس از نخستين برش بازو، نمونه گيري انجام شد. نمونه ها پس از فيكس و دكلسيفاي شدن، رنگ آميزي و توسط ميكروسكوپ نوري بررسي شدند.نتايج: بررسي هاي بافتي روند بازسازي در نمونه هاي تيمار استرس دمايي نشان داد كه سرعت بازسازي در آن ها تا روز چهاردهم، بيش‌تر از نمونه هاي شاهد مي باشد اما ازاين بازه زماني به‌بعد تحمل دما خارج از توان آن ها بود و منجر به آتوتومي و تخريب ديسك اين ستاره هاي شكننده شد. ازطرفي يكي از نتايج جالب، آن بود كه ستاره هاي شكننده ي تحت استرس دمايي، بازوي مينياتوري خود را در زير اپيدرم پوشاننده ي محل جراحت بازسازي كردند كه شايد مكانيسمي براي حفاظت از بازوي بازسازي شده ظريف و حساس اين گونه بوده باشد. نتيجه‏گيري: نمونه هاي تيمار استرس دمايي، به‌علت افزايش سرعت متابوليسمي، سرعت بيش‌تري در فرآيندهاي ترميم و بازسازي از خود نشان دادند اما با طولاني شدن بازه زماني، ستاره ها دچار اتوتومي شده و از بين رفتند.