آسيب‌شناسي گفتمان تقريب مذاهب

گفتمان تقريب مذاهب يكي از مهم‌ترين استراتژي‌هاي جمهوري‌ اسلامي ايران در خصوص جهان اسلام مي‌باشد. سؤال مهم اين پژوهش اين است كه آيا گفتمان مذكور در گام دوم انقلاب اسلامي نيز با همان مختصات پيشين خود كارآمد خواهد بود يا خير؟ با رويكردي تحليلي به تاريخ گفتمان تقريب در مي‌يابيم كه توفيق اين گفتمان در گام دوم در صورتي ممكن مي‌باشد كه بتواند متناسب با الزامات تمدن نوين اسلامي گذشته خود را مورد بازنگري و آسيب‌شناسي قرار دهد. يافته‌هاي تحقيق گواه اين است كه تقليل‌گرايي، درك حداقلي از مسأله وحدت و نهايتاً غيرتقريبي بودن حوزه‌هاي علميه جهان اسلام از مهم‌ترين آسيب‌هاي گفتمان تقريب مذاهب مي‌باشند كه لازم است در گام دوم انقلاب اسلامي اصلاح گردند.