پايش تغييرات مورفوتكتونيكي پادگانه‌هاي دريايي درياي عمان (چابهار تا گواتر)

در ايران پادگانه هاي دريايي (سواحل بالا آمده) يكي از مهم‌ترين عوارض ژئومورفولوژيكي در پهنه و خط ساحلي به شمار مي‌آيد. از 25 پادگانه دريايي در سواحل مكران (ايران و پاكستان) 12 پادگانه دريايي در ايران وجود دارند و تحت تأثير فرايند هاي تكتونيكي ارتفاع يافته‌اند. در گذشته مطالعاتي در زمينه نرخ بالاآمدگي اين پادگانه ها با استفاده از روش‌هاي تعيين سن مطلق انجام گرفته است ولي به واسطه محدود بودن تعداد آزمايش‌ها و هم چنين عدم امكان تعميم نتايج به كل بخش‌هاي مختلف پادگانه ها، مطالعه يكپارچه اين پادگانه ها در سطوح مختلف امكان پذير نمي‌باشد. در اين تحقيق سعي شده است تا با استفاده از تكنيك تداخل سنجي راداري و داده هاي ENVISAT ASAR  و مدلSBAS  پايش تغيير شكل پادگانه هاي دريايي چابهار، ليپار، بريس، پسابندر و گواتر در حد فاصل سال‌هاي 2003 تا 2011 انجام گيرد. نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه تأثير فعاليت‌هاي تكتونيكي بر روي پادگانه هاي دريايي تنها به صورت بالاآمدگي نيست و علاوه بر آن فرونشست هاي متعددي در پادگانه هاي به چشم مي‌خورد. بيشترين نرخ ميانگين بالاآمدگي مربوط به پادگانه دريايي ليپار با  ميلي متر در سال (حداكثر 4.11 ميليمتر در سال) و بعد از آن چابهار با 0.34 ميلي متر در سال و حداكثر (حداكثر 3.17 ميليمتر در سال) و پادگانه هاي گواتر و پسابندر در رتبه هاي بعدي قرار گرفته‌اند.