مدل تبييني رشد پس از آسيب بر اساس رويكرد درماني پذيرش و تعهد: نقش واسطه‌اي تاب‌آوري و سازگاري

Modeling of Post Traumatic Growth Based on Acceptance and Commitment Therapy: Mediating Role of Resilience and Adjustment

زمينه و هدف: اين پژوهش با هدف بررسي رابطه ساختاري رشد پس از آسيب، تاب‌آوري، سازگاري، انعطاف‌پذيري روانشناختي و كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به سرطان در يك مدل علّي انجام شد. مواد و روش‌ها: براي انجام اين پژوهش 304 نفر از بيماران مبتلابه سرطان استان البرز با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. شش مقياس معتبر شامل: مقياس رشد پس از آسيب تدسچي و كالهون، مقياس تاب‌آوري كانر-ديويدسون، مقياس سازگاري با سرطان ميني‌مك، مقياس كيفيت زندگي بيماران مبتلابه سرطان و مقياس انعطاف‌پذيري و انعطاف‌ناپذيري روان‌شناختي، جهت سنجش متغيرهاي مدل مورد استفاده قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها در اين پژوهش با روش تحليل مسير از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري انجام شد. يافته‌ها: نتايج تحليل داده‌ها نشان داد كه مدل با داده‌هاي اين پژوهش، برازش مناسبي دارد (7/76= χ2 و 0/94=GFI و 0/99=CFI و 0/073=RMSEA) و رشد پس از آسيب، كيفيت زندگي بيماران مبتلابه سرطان را به صورت مستقيم پيش‌بيني نمود (اثر كل: 0/50) همچنين انعطاف‌پذيري روان‌شناختي هم به صورت مستقيم (اثر مستقيم 0/58) هم غيرمستقيم (اثر غيرمستقيم 0/16) از طريق تاب‌آوري و سازگاري، رشد پس از آسيب را پيش‌بيني نمود، نتايج اين پژوهش نتايج نشان‌دهنده آن است انعطاف‌پذيري روان‌شناختي نقش معناداري در تبيين واريانس رشد پس از آسيب دارد و رشد پس از آسيب نقش معناداري در تبيين واريانس كيفيت زندگي دارد (0/01> P). نتيجه‌گيري: انعطاف‌پذيري روان‌شناختي علاوه بر اينكه مي‌تواند تاثير مثبتي بر رشد پس ازآسيب داشته باشد، سازگاري را نيز افزايش مي‌دهد و خود رشد پس از آسيب و سازگاري نيز مي‌توانند كيفيت زندگي بيماران مبتلابه سرطان را افزايش دهند؛ بنابراين رويكرد درمان ميتني بر تهعد و پذيرش كه باعث افزايش انعطاف‌پذيري روان‌شناختي مي‌شود مي‌تواند ضمن افزايش رشد پس از آسيب و سازگاري در بيماران مبتلابه سرطان، كيفيت زندگي آنها را نيز افزايش دهد.

Background and Aims:The purpose of this research was to investigate the structural relationship between post-traumatic growth, resilience, adjustment, psychological flexibility and quality of life in patients with cancer in a causal model. Method: 350 cancer patients from Alborz province were selected based on study inclusion criteria. Data were collected using Tedeschi and Calhoun PTG scales, Conner-Dodson's Resilience Scale, Mini-Mc Cancer Adjustment Scale, Functional Assessment of Cancer Therapy General (FACT-G) Scale, and psychological flexibility and psychological Inflexibility Scale. Results: Data analysis using path analysis method indicated that the proposed model is well-fitted with data. Based on the findings, PTG predicted the quality of life in patients with cancer. Also, psychological flexibility also directly predicted PTG through resiliency and adjustment. Furthermore, adjustment predicted patients' quality of life both directly and indirectly through post-traumatic growth. In this regard, the direct path of resilience to adjustment, and adjustment to PTG was statistically significant. The results of this study indicate that psychological flexibility predicts PTG not only directly but also indirectly through resilience and adjustment, while PTG itself can predict the quality of life in patients with cancer. Resilience can indirectly improve PTG in patients with cancer through adjustment. Conclusion: This study was the first structural equation modeling of Post Traumatic Growth based on Psychological flexibility The model showed that in addition positive effect of psychological flexibility on post traumatic growth, it can improve adjustment in cancer patients and both of them can improve quality of life in them. So, the Acceptance and Commitment Therapy (ACT), that improve Psychological flexibility can use for improving the Post Traumatic Growth, adjustment and quality of life in cancer patients and can provide a supportive care for them.