تحليل و بررسي نظريه علامه طباطبائي در مورد صفت تكلم خداوند

مسأله چگونگي رابطه صفات خداوند با يكديگر و با ذات الهي از مسائل ديرينه در ميان متفكران مسلمان بوده است. در اين ميان صفت كلام از اهميت ويژه اي برخوردار بوده و دامنه بحث در مورد آن به قديم يا حادث بودن قرآن كريم نيز كشيده شده است. ملاصدرا نظريه اشاعره در مورد قديم بودن قرآن را مستلزم شرك و متعدد شدن موجودات قديم و نظريه معتزله در مورد حادث بودن آنرا مستلزم ممكن و حادث بودن واجب الوجود دانست. ولي علامه طباطبائي با اعتباري دانستن كلام و سخن، اشكالاتي به نظريات حادث و قديم بودن قرآن وارد نمود و با استفاده از همين اصل، اعتباري بودن و با نظر به احاديث و روايات شيعي به نقادي نظريه ذاتي بودن صفت كلام خداوند پرداخت. پژوهش حاضر در روي آوردي توصيفي تحليلي به تبيين نظريه علامه طباطبائي در مورد فعلي بودن صفت كلام پرداخته و بر آن است كه احاديث شيعي بر مدعاي فعلي بودن صفت كلام دلالت نمي كنند.