گرايش تفسيري وجودگرايي در شرح نهج البلاغه علامه جعفري با تأكيد بر معناي زندگي

مسئله معناي زندگي از يك سو دغدغه انسان معاصر است و از سوي ديگر علامه جعفري نيز حيات و زندگي آدمي را نتيجه هدف هاي وي در زندگي مي داند. مسئله تحقيق اين است كه در دوران معاصر، مواجه با انبوهي از آثار تفسيري در مباحث وجودگرايانه از جمله انسان و تأكيد بر اصالت وجود، آزادي و اختيار، انتخاب و گزينش، مسئوليت انسان، مرگ، تنهايي، اميد، آرزو، آرامش، معناي زندگي و... دلالت بر اين دارد كه تحولي اساسي در سبك تفسيرپژوهي رخ داده و رويكرد تفسيري جديدي به نام رويكرد وجودگرايي شكل گرفته است. براي تبيين بهتر اين گرايش تفسيري، در اين مقاله يكي از مولفه هاي مهم آن يعني معناي زندگي در ترجمه و تفسير نهج البلاغه علامه جعفري مورد بررسي قرار گرفته است. روش اين تحقيق، كتابخانه‌اي و توصيفي است. از اين رو، اين مقاله برآن است كه با پرداختن به مسئله وجودي معناي زندگي در شرح نهج البلاغه علامه جعفري يكي از گرايش هاي تفسيري اين تفسير را بنماياند.