نقش فعاليت هاي رسانه اي نيروي انتظامي در پيشگيري اجتماعي از جرايم

مقدمه: پليس كمتر توانسته است كه از ظرفيت بالقوه رسانه‌ها، به‌خصوص در عرصه رسانه‌هاي نوين، درزمينه پيشگيري از وقوع جرم استفاده كند؛ اين در حالي است كه مجرمان هرچه بيشتر تلاش كرده‌اند از اين ظرفيت عظيم اجتماعي و فناوري‌هاي نوين ارتباطات در عرصه ناامني‌هاي اجتماعي استفاده كنند. هدف تحقيق، شناسايي نقش فعاليت‌هاي رسانه‌اي نيروي انتظامي در پيشگيري اجتماعي از جرائم است.روش: طرح پژوهش، توصيفي تحليلي از نوع پيمايشي بود. جامعه آماري شامل تمامي شهروندان سمناني 18 سال به بالا به تعداد تقريبي 200 هزار نفر در سال 1399 بود. نمونه به حجم 220 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب و به پرسشنامه محقق‌ساخته پاسخ دادند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي آماري از جداول توصيفي و رگرسيون چندمتغيره استفاده شد.يافته‌ها: يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد، هر واحد تغيير در آموزش، مي‌تواند حامل 19.5 درصد تغيير در پيشگيري اجتماعي از جرائم در سطح معناداري 0.05 باشد. همچنين، هر واحد تغيير در متغير مشاركت اجتماعي، مي‌تواند حامل 34.4 درصد تغيير در پيشگيري اجتماعي از جرائم در سطح معناداري 0.05 باشد. در ضمن، هر واحد تغيير در فرهنگ‌سازي، مي‌تواند 23.1 درصد تغيير در پيشگيري اجتماعي از جرائم در سطح معناداري 0.05 ايجاد كند. درنهايت اينكه، هر واحد تغيير در اطلاع‌رساني، مي‌تواند 41.2 درصد تغيير در پيشگيري اجتماعي از جرائم در سطح معناداري 0.05 ايجاد كند. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان داد بهره‌گيري از رسانه‌هاي مكتوب سنتي در بين افراد، كاهش فراواني يافته است و فعاليت‌هاي رسانه‌اي ناجا براي حداكثرسازي تأثيرات خود در بخش پيشگيري اجتماعي از جرائم، مي‌تواند در تلويزيون، راديو و فضاي مجازي، به‌ويژه شبكه‌هاي اجتماعي، تمركز بيشتري داشته باشد.