بررسي اثر سطوح مختلف آبياري بر خواص رشدي و عملكردي هميشه بهار در بافت‌هاي مختلف خاك

به‌منظور بررسي اثر كم آبياري بر عملكرد و اجزاي عملكرد گياه دارويي هميشه‌بهار در بافت‌هاي مختلف خاك، آزمايشي به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در سال 1398-1397 بر پايه‌ي كشت گلداني با 3 تكرار اجرا شد. تيمارهاي موردبررسي در اين پژوهش شامل چهار سطح آبياري 100، 85، 70 و 55 % ظرفيت زراعي و سه بافت خاك شامل سيلتي رسي S1، لوم رسي S2 و لوم شني S3 بود. نتايج نشان‌دهنده روند نزولي در تغييرات تعداد گل به‌عنوان يكي از اجزاي مهم عملكرد گل در اثر آبياري به ميزان 0.85، 0.70 و 0.55 ظرفيت زراعي شده و به ترتيب به ميزان 7.7، 17.9 و 38.5% بر اين صفت اثر گذاشت. استفاده از بافت‌هاي مختلف خاك منجر به كاهش در تعداد گل، شاخه جانبي و برگ نسبت به تيمار خاك سيلتي رسي شد. استفاده از بافت لوم رسي و سيلتي رسي نسبت به لوم شني منجر به كاهش معني‌دار و به ميزان 26.2 و 38.1% در تعداد گل، 24.5 و 32.7% در تعداد شاخه جانبي و 14.8 و 19.1% در تعداد برگ شد. بر اساس يافته هاي اين پژوهش مي توان تيمار آبياري 85 درصد ظرفيت زراعي و بافت لوم شني را براي كاشت هميشه‌بهار در شرايط گلخانه‌اي مناسب دانست.