كاربرد فنون سنجش از دور و GIS در مدل SCS-CN (مطالعه موردي: حوضه بالارود، خوزستان)

يكي از مشكلات اساسي در زمينه پيش بيني سيلاب در اغلب حوزه هاي آبخيز در ايران، نبود داده هاي هيدرولوژي و اقليمي است. از جمله روش هاي برآورد حداكثر دبي سيل در حوضه هاي فاقد آمار، روش SCSCN است. در اين پژوهش با استفاده از روش فوق، مقدار ارتفاع رواناب و حداكثر دبي سيلاب حوضه بالارود خوزستان برآورد شد. در ابتدا با استفاده از تصوير سنجنده  OLI ماهواره لندست 8 و انجام تصحيح هندسي، بارزسازي و الگوريتم نزديك‌ترين همسايگي در طبقه بندي شئ گرا، نقشه كاربري اراضي تهيه شد. با استفاده از نقشه هاي كاربري اراضي مربوط به هر زيرحوضه، گروه هيدرولوژيكي خاك و شماره منحني تعيين گرديد. در نهايت با روش SCSCN، مقدار رواناب و حداكثر سيلاب حوضه تعيين گرديد. نتايج نشان داد حوضه بالارود شامل سه نوع گروه هيدرولوژيكي خاك A، B و C به ترتيب برابر 60.64، 11.62 و 27.74% مساحت بود. مقدار شماره منحني CN معادل اين حوضه برابر 62.81 حاصل شد. همچنين مقدار حداكثر ضريب نگهداشت (S) مربوط به زيرحوضه هاي دوكوهه، اناركي و منگره به ترتيب 7.5، 16.8 و cm 17 و مقدار معادل آن در حوضه مورد مطالعه برابر cm 15 به دست آمد. در نهايت ارتفاع رواناب زيرحوضه هاي منگره، اناركي، دوكوهه و كل حوضه آبخيز به ترتيب 0.05، 0.06، 0.73 و cm 0.12 و حداكثر دبي سيل براي آن ها نيز به ترتيب 71، 67.2، 435،  m^3/s282.1 حاصل شد. نتايج پژوهش همچنين كارايي مفيد سنجش از دور و تكنيك‌هاي GIS را در روش SCS-CN نشان داد.