بررسي ويژگي هاي سالك از منظر امام علي (ع) با تاكيد بر خطبه 220

مكاتب مختلف انسان شناسي  با توجه به مباني نظري خود، تصويري از ماهيت ، حقيقت و گستره وجودي انسان ارائه نموده اند. اين مباني نظري نيز بر برنامه ، سبك زندگي و شيوه سلوك انسان در زندگي تاثيري مستقيم دارد. اين مقاله با تكيه بر نهج البلاغه به تحليل و بررسي سلوك  آدمي در مسير زندگي مي پردازد. بر اساس سخن حضرت اميرj ،  انسان حقيقتي پويا دارد« كُلُّ وِعاءٍ يَضيقُ بِما جُعِلَ فيهِ إلاّ وِعاءَ العِلمِ ؛ فإنَّهُ يَتَّسِعُ بِهِ » وبا توجه به اين ساختار به سوي كمال مطلق و جاودانگي  در حركت است. .اما انساني كه در اين مسير قرار نگرفته و  به معراج نرفته، قدرت تصور و ادراك ابديت را ندارد ونهايت ادراك او نيز  شنيدن اوصاف ابديت از كلام آنانكه به حقيقت رسيده اند مي باشد .  شوق باطني تشنگان اين مسير در رسيدن به مقصوداز يك سو، و بي خبري انسان از خطرها وموانع طريق سلوك، و احيانا وجود رهزناني كه در اين مسير قرار دارند از سويي ديگر،  پيمايش اين مسير را دشوار مي سازد. از اين رو براي برون رفت از اين موانع و راه يابي به صراط مستقيم، لازم است به منبع و تكيه گاهي مطمئن روي آورد. تا پاسخي در خور شوق باطني انسان طالب رستگاري باشد. اين نوشتار كه با روش توصيفي تحليلي وبا استفاده از منابع كتابخانه اي گردآوري شده است، به واكاوي شاخصه هاي سالك از منظر امامj  با تكيه و تاكيد برخطبه 220 نهج البلاغه همت گماشته  است. طبق يافته ها سالك بايد از خودسازي شروع وتحت تعليم استاد توانمند به پيراستن خود بپردازد و تا رسيدن به صراط مستقيم لازم است كه پايش و مراقبت كامل از عقل و قلب و قواي خود را داشته باشد. تا در پيمايش مسير سلوكي از حركت باز نايستد.