تبيين عبرت آموزي با محوريت نهج‌البلاغه و آسيب‏ شناسي تطبيق‌هاي تاريخي

عبرت گيري تاريخي از مهم ترين دستاوردهاي مطالعه و تحليل تاريخي است كه با شرط بكارگيري ابزار صحيح و دست يابي به واقعيت هاي تاريخي و فهم درست از آنها ارزشمند و كارامد مي‌باشد. پژوهش حاضر با بررسي و تحليل كتاب نهج‌ البلاغه كوشيده است در گام اوّل ابزار و زمينه هاي عبرت گيري از تاريخ را بيان كند. از طرفي، در راستاي بحث عبرت آموزي تاريخي، برخي افراد به تطبيق‌هاي تاريخي رو مي‌آورند. شبيه سازي موضوعات تاريخي اگر همراه با شاخص حق نباشد و گرايش هاي مادي، هواي نفس و تعصّبات سياسي اجتماعي در آن دخيل باشند، موجب تحريف حقيقت، فتنه انگيزي و گمراهي و با سوء استفاده از جهل ديگران موجب فريب آنها مي‌شود و تطبيق افراد بر گذشتگان تاريخ و مطابقت حوادث بر گذشته‌هاي تاريخ بدون معيار مي‌تواند آثار مخرّبي در پي داشته باشد. بنابراين رسالت ديگر اين نوشتار آسيب شناسي اين مقوله و پاسخ به سوال پيرامون آسيب‌هاي تطبيق تاريخي است. درنتيجه اين تحقيق پيرامون تطبيق ‌ها و شخصيّت سازي‌هاي تاريخي و ممنوعيت قياس افراد با حضرات معصومين عليهم السلام بحث كرده و آسيب‌ها و مخاطرات شبيه ‏سازي‌هاي تاريخي را بيان مي‌نمايد.