دلالت‌هاي كيفي تربيتي نهج‌البلاغه بر شاخص‌هاي تدريس موثر

جامعه ديني مبتني بر منابع اصيل ديني خود، به بازخواني و طراحي الگوهاي كلان اجتماعي مي ‌پردازد. در ايران اسلامي كه خواهان برپايي تمدن نوين اسلامي است، اين مسئله ظهور و بروز بيشتري نيز دارد. يكي از كلان الگوهاي نظام اجتماعي در تمدن نوين اسلامي، نظام آموزشي و يكي از منابع اصيل اين تمدن نيز نهج البلاغه است. از اين رو ضرورت دارد كه دلالت‌هاي تربيتي نهج البلاغه بر شاخصه ‌هاي تدريس مؤثر مورد بررسي قرار گيرد. از جمله شاخص‌ هاي تدريس مؤثر مي ‌توان به گفتار روان، ساده ‌گويي، پرهيز از پيچيده‌ گويي اشاره نمود. از سوي ديگر، نهج البلاغه نيز نوعي ظريف از فصاحت و بلاغت را در بر دارد كه هم از لحاظ محتوايي و هم از لحاظ ساختاري مي ‌تواند بيانگر الگوي آموزشي مطلوب باشد. اين الگوي آموزشي، توانايي سنجش كمي و كيفي نظام آموزشي مطلوب را هم دارد. پژوهش حاضر اطلاعاتي كه به صورت كتابخانه ‌اي به دست آورده است، را به صورت توصيفيتحليلي بررسي نموده و دلالت‌هاي كيفي تربيتي نهج البلاغه بر شاخصه ‌هاي تدريس مؤثر، بررسي و كاوش مي ‌گردد. اما طراحي الگوي مطلوب مستنبط از نهج البلاغه به پژوهش ‌هاي آينده واگذار مي ‌گردد.