تأثير برنامه تمرين درماني پيشرونده و خود الگودهي تركيبي بر اختلالات رفتاري كودكان كم‌توان ذهني

مقدمه: علاوه بر تمرينات بدني، مداخله‌هاي شناختي مانند تصويرسازي و الگودهي باعث تسهيل يادگيري مهارت‌ها مي‌شوند. هدف: پژوهش حاضر، با هدف تعيين تأثير برنامه تمرين درماني پيشرونده و خود الگودهي تركيبي بر اختلالات رفتاري كودكان كم‌توان ذهني آموزش‌پذير انجام شد. روش‌: مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي با گروه تجربي و كنترل بود. از بين كودكان استثنايي شهرستان نجف آباد در سال ۱۳۹۸ تعداد ۳۰ كودك كم‌توان ذهني آموزش‌پذير با دامنۀ سني ۱۲۸ سال براساس معيارهاي ورود به مطالعه به طور تصادفي انتخاب شدند. گروه‌هاي تجربي به مدت ۴ هفته و هر هفته چهار جلسه آموزش ديدند. ابزار استفاده شده پرسشنامه اختلالات رفتاري راتر، فرم معلم بود. داده‌ها با آزمون تحليل واريانس مركب با اندازه‌هاي تكراري و آزمون تعقيبي بونفروني با نرم‌ افزار SPSS نسخه ۲۰ تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد تفاوت معناداري بين ميانگين‌هاي اختلالات رفتاري گروه خود الگودهي تركيبي و تمرين درماني پيشرونده در مرحله پس‌آزمون با ميانگين‌هاي آن‌ها در مرحله پيش‌آزمون وجود دارد (۰/۰۵ P ). بررسي ميانگين‌ها نشان داد گروه خود الگودهي تركيبي در مرحله پس‌آزمون داراي نمره بهتري نسبت به ساير گروه‌ها بود. همچنين در مرحله پس‌آزمون ميانگين اختلالات رفتاري در گروه تمرين درماني پيشرونده بهتر از گروه كنترل بود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان داد تمرين درماني پيشرونده و خود الگودهي در آموزش و كمك به رفتار كودكان كم‌توان ذهني مؤثر است. آموزش از اين طريق مي‌تواند به لحاظ صرف وقت و هزينه براي مربيان، معلمان و والدين مفيد باشد.