بررسي بايسته‌هاي حق به شهر در فرايند سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي توسعه شهرها (موردي توسعه حمل و نقل شهر تهران)

سياست‌‌گذاري و برنامه‌‌ريزي حمل و نقل شهري از عرصه‌‌هاي مهم و تعيين‌‌كننده‌‌ي اشكال توسعه در شهر‌‌ است. نه تنها آينده‌‌ي حيات شهرها بلكه، زيست روزمره‌‌ي ساكنان شهر وابسته به چگونگي تصميمات حمل و نقلي شهرها است. با توجه به جايگاه سياست‌‌گذاري حمل و نقل در زيست شهروندان، هدف پژوهش حاضر آن است كه بايسته‌‌هاي حق به شهر در فرايند سياست‌گذاري حمل و نقل شهر تهران را كشف و مورد بررسي قرار دهد. داده‌‌هاي مطالعه، كيفي تلفيقي از طريق مصاحبه‌ي نيمه‌‌ساخت‌‌يافته، اسناد بالادستي و كتابخانه‌‌اي، گردآوري و از روش نظريه‌‌ي زمينه‌‌اي براي تحليل داده‌‌ها استفاده شده است. از طريق نمونه‌‌گيري نظري و هدفمند با 20 نفر از صاحبنظران، مديران حوزه‌‌ي مديريت شهري و شهروندان تا رسيدن به اشباع داده‌‌ها مصاحبه انجام شد. گردآوري داده‌‌ها در قالب 9 مقوله‌‌ي محوري و يك مقوله‌‌ي هسته، كدگذاري و تحليل شد. يافته‌‌ها حاكي از آن است ظرفيت قانوني مشاركت، ظرفيت نهادي، مكانيسم‌‌هاي شفاف‌‌سازي و نظارتي؛ شرايط علي بايدهاي حق به شهر در سياست‌‌گذاري حمل و نقل شهر تهران به شمار مي‌‌آيند. ساختار كلان برنامه‌‌ريزي نيز شرايط زمينه‌‌اي و نظام تصميم‌‌گيري كلان شرايط مداخله‌‌گر شناسايي شدند. بازسازي بايسته‌‌هاي حق به شهر در فرايند سياستگذاري و برنامه‌‌ريزي توسعه‌‌ي حمل و نقل شهر تهران بيانگر آن است كه شبكه‌‌ي جامع شفافيت و نظارت در كنار برنامه‌‌ريزي مشاركتي استراتژي‌‌هايي هستند كه مي‌‌تواند به كار گرفته شود. بر اساس يافته‌‌هاي اين پژوهش، بايسته‌‌هاي حق به شهر در فرايند سياستگذاري حمل و نقل، مي‌‌تواند حكمروايي خوب شهري را در اين حوزه و در سطح عام مديريت شهري در پي داشته باشد.