بررسي تأثير تنش شوري و كاربرد فسفر در مراحل مختلف رشد گندم بر زيست‌توده و برخي ويژگي‌هاي فيزيولوژيكي آن

فسفر گرچه در بين عناصر پرنياز كمترين مقدار را در گياه دارد ولي به دليل نقش مهمي كه در فرايندهاي حياتي گياه دارد تأمين آن در طول دوره رشد گندم ضروري است. اين پژوهش به‌منظور بررسي پاسخ گندم به كاربرد فسفر در مراحل مختلف رشد آن و در شرايط متفاوت شوري آب به‌صورت گلداني و در بستر كشت بدون خاك انجام شد. آزمايش بصورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه عامل كيفيت آب آبياري (2 و 8 دسي‌زيمنس بر متر)، غلظت فسفر (30 و 45 ميلي‌گرم بر ليتر) و پنج مرحله‌اي از رشد گندم كه فسفر دريافت نمود (مرحله گياهچه‌اي، پنجه‌زني، طويل‌شدن ساقه‌، گلدهي و پرشدن دانه) و سه تكرار انجام شد. گياهان در پايان مرحله رسيدگي فيزيولوژيكي برداشت شدند. وزن خشك ريشه، وزن خشك شاخساره، غلظت فسفر شاخساره، كلروفيل و آنزيم‌هاي كاتالاز و پراكسيداز اندازه‌گيري شد. تنش شوري باعث كاهش 48 درصد غلظت فسفر شاخساره، 40 درصد وزن خشك ريشه و شاخساره و به ترتيب 100 و 50 درصد افزايش كاتالاز و پراكسيداز شد. افزايش غلظت فسفر از 30 به 45 ميلي‌گرم در ليتر باعث 10 و 36 درصد به ترتيب افزايش وزن خشك ريشه و شاخساره شد. بيشترين مقدار كلروفيل، وزن خشك ريشه و شاخساره در اثر استفاده از فسفر در مرحله طويل‌شدن ساقه و كمترين مقادير آن‌ها مربوط به كاربرد فسفر در مرحله گياهچه‌اي مشاهده شد. بر اساس اين پژوهش بنظر مي‌رسد كه كوددهي در طول دوره رشد گندم به‌ويژه در مرحله طويل‌شدن ساقه و گلدهي لازم است.