رابطه هوش معنوي و سبك‌هاي تصميم گيري در بين مديران دانشگاه آزاد اسلامي استان تهران

امروزه بعد انساني سازمان بهگونهاي مهم ظاهر گشته است، سازمانها بيشترين تلاش خود را در انتخاب و بهكارگيري افراد خلاق، موفق و باهوش كه از تواناييهايي بالاتري برخوردار باشند، نمودهاند. پس از معرفي بهره هوشي در اوايل قرن بيست و يكم و پس از آن هوش هيجاني، هوش معنوي مورد توجه بسياري از سازمانها قرار گرفت. پژوهش حاضر، با هدف بررسي رابطه هوش معنوي و سبكهاي تصميمگيري انجام گرفته است. جامعه آماري تحقيق، شامل كليه مديران دانشگاه آزاد اسلامي استان تهران ميباشد. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بوده است كه با استفاده از روش نمونهگيري خوشهاي و سرشماري تعدا 110 نفر انتخاب شدهاند. ابزار اصلي گردآوري دادهها دو پرسشنامه هوش معنوي كينگ (2008) و سبكهاي تصميمگيري اسكات و بروس (1995) ميباشد. يافتههاي پژوهش نشان داد كه فقط بين هوش معنوي و سبك تصميمگيري عقلايي همبستگي وجود دارد اما بين هوش معنوي و ديگر سبكها رابطه معناداري مشاهده نشد.

no abstract