الزامات محيط زيستي در قراردادهاي بالادستي نفت و گاز ايران پس از انقلاب اسلامي

Environmental requirements in upstream oil contracts an‎d Iranian gas after the Islamic Revolution

هدف از اين پژوهش، مقايسه الزامات محيط زيستي در قراردادهاي بالا دستي نفت و گاز در ايران با تاكيد بر قراردادهاي پس از انقلاب اسلامي است. پرسش اصلي اين است كه الزامات محيط زيستي در قراردادهاي بالادستي نفت و گاز پس از انقلاب اسلامي كدامند و دستاوردهاي مثبت انقلاب اسلامي در اين حوزه چيست؟ اين مقاله با روش توصيفي - تحليلي، از طريق مطالعات كتابخانه اي و بررسي اسنادي، به بررسي الزامات محيط زيستي در قراردادهاي بالادستي نفت و گاز پس از انقلاب اسلامي پرداخته و تحول آن نسبت به قراردادهاي پيش از انقلاب را تحليل نموده است. تصويب و ابلاغ سياست هاي كلي محيط زيست توسط مقام معظم رهبري، شامل پانزده سياست پيشرفته، بزرگ ترين دستاورد محيط زيستي در اين زمينه مي باشد. مقايسه ملاحظات محيط زيستي IPC با قانون نفت 1353 گوياي آن است كه الزامات آن قانون، كلي، ناقص و ناكارآ است و قابل قياس با مباحث محيط زيستي پيشرو مدل IPC نيست.

The purpose of this study is to compare environmental requirements in upstream oil and gas contracts in Iran with emphasis on contracts after the Islamic Revolution. The main question is what are the environmental requirements in the upstream oil and gas contracts after the Islamic Revolution and what are the positive achievements of the Islamic Revolution in this area? This article uses a descriptive-analytical method, through library studies and documentary studies, to study the environmental requirements of upstream oil and gas contracts after the Islamic Revolution and analyze its evolution compared to pre-revolutionary contracts. The adoption and promulgation of general environmental policies by the Supreme Leader, including fifteen advanced policies, is the greatest environmental achievement in this field. Comparing IPC environmental considerations with the Oil Law of 1974 shows that the requirements of that law are general, incomplete and inefficient and are not comparable to the leading environmental issues of the IPC model.