بررسي نظام سازي سياسي در خلافت اسلامي (بررسي نقش دبيران) و نظام سازي در جمهوري اسلامي ايران

Study of political systematization in the Islamic Caliphate (study of the role of teachers) and systematization in the Islamic Republic of Iran

هدف اصلي اين پژوهش بررسي تطبيقي جايگاه دبيران ايراني در نظام سازي سياسي خلافت اسلامي و كادرهاي متخصص اداري و سازماني پيش از انقلاب در نظام سازي در يك دهه نخست ج.ا.ا. بوده است. هدف مقاله آن بوده تا با مقايسه دو دوره تاريخي و الگوهاي نظام سازي آنها نشان دهد كه چگونه تداوم سنت سياسي مي تواند موجب حفظ ساختارهاي اداري-بوركراتيك جامعه بشود يا اين كه با انقطاع در سنت و نهادهاي سياسي، اختلالهاي كاركردي را در جامعه موجب گردد. رويكرد مقاله تاريخي-تطبيقي بوده و از روش اسنادي براي جمع آوري داده ها استفاده شده، مقاله در جمع بندي به اين نكته رسيده كه فرآيند دولت سازي بعد از تحولات انقلابي مستلزم برخي تداومهاي ساختاري بوده كه در غياب آنها امكان پذير نبوده است. براين اساس استقرار و نظم سياسي نوين امكان پذير نمي شد مگر با كاربست تجربه سياسي كادرهاي تخصصي نهادها و سازمانهاي دولت مدرن كه با بصيرت و دقت نظر عقلاي انقلاب، از جمله حضرت امام، امكان استفاده از آنها فراهم شد. بي ترديد در خلاء چنين امكاني فرآيند تكوين نظم سياسي در ايران پساانقلابي دچار نقصان مي شد و چه بسا بحران هايي غيرمنتظره و لاينحل را ايجاد مي كرد.

The main purpose of this study is a comparative study of the position of Iranian teachers in the political systematization of the Islamic Caliphate and the specialized administrative and organizational cadres before the revolution in systematization in the first decade of the Islamic Republic of Iran. have been. The purpose of this article is to compare the two historical periods and their systematization patterns to show how the continuation of the political tradition can maintain the administrative-bureaucratic structures of society or cause functional disorders in society by interrupting political traditions and institutions. The approach of the article is historical-comparative and the documentary method is used to collect data. The article concludes that the process of state-building after the revolutionary developments required some structural continuities that were not possible in their absence. On this basis, the establishment of a new political order was not possible except by applying the political experience of specialized cadres of institutions and organizations of the modern government, which could be used with the insight and careful consideration of the intellectuals of the revolution, including Imam Khomeini. Undoubtedly, in the absence of such a possibility, the process of developing political order in post-revolutionary Iran would be flawed and would probably create unexpected and unresolved crises.