ريشه هاي سياست و مسائل سياسي در نظام اجتماعي ارامنه ايران ( 906- 1135ه.ق / 1501-1725م.)

The roots of politics and political issues in the Armenian social system of Iran (906-1135 AH / 1501-1725)

در سال‌هاي 906 تا 1135 ق/ 1501 تا 1723 م، ارامنۀ قفقاز، اقليت كوچكي از پادشاهي ايران، در متني از زمانِ جهاني كه خصايص عمده‌اش جهاني‌شدن اقتصاد برمبناي مجموعه‌اي از دولت‌هاي مطلقه است در جغرافيايي از غرب اروپا تا جنوب شرق آسيا به سياست و تجارت مشغول بودند. اين‌كه سياست‌ورزي در چنين سطح و چنين گستره‌اي براي جمعيتي محدود چگونه ممكن بوده و چه نوع مسائل سياسي دغدغه‌هاي آنان را شكل مي‌داده است اساساً جاي سؤال است. بررسي اين مسئله ازخلال نظريۀ ساخت‌يابي آنتوني گيدنز و جامعه‌شناسي تاريخي مكمّل آن روشن مي‌كند كه حركت فزايندۀ نظام اجتماعي ارامنه به‌سمت منابع اقتداري و گونه‌هاي تازه‌اي از منابع تخصيصي با قابليت انتشار بالا در زمان ـ مكان اجازۀ فعاليت با آن دامنه و در آن سطح را فراهم مي‌كرده و مسائل سياسي جاري ايشان نيز ناشي از همين منابع و معطوف به حفظ آن‌ها بوده است.

Between 909 and 1135 AH / 1501 and 1725 CE, the Armenians of the Caucasus, as a small minority of the monarchy of Iran, have been engaged in politics and trade in an era that its major feature was the globalization of economy based on a set of absolutist governments. The fact that how policy making at such a level and such a range had been possible for such a limited population and what kind of political issues shaped their concerns is an essential question. An analysis of this problem through Anthony Giddens's construction theory and its complementary historical sociology makes it clear that the increasing movement of the Armenians social system towards authoritative sources and the new species of resource allocation with high-throughput capability in time-space, actualized such a possibility and, Armenians’ political issues were the result of these sources and were oriented towards the preservation of the sources and focused on their preservation.