عنوان مقاله :
نگهبان قانون اساسي در انديشه كارل اشميت
عنوان به زبان ديگر :
The Guardian of the Constitution in Carl Schmitt's Thought
پديد آورندگان :
مرادخاني، فردين دانشگاه بوعلي سينا - حقو ق عمومي، همدان، ايران
كليدواژه :
شميت , دادرسي اساسي , دموكراسي پارلمان , كلسن
چكيده فارسي :
دادرسي اساسي بعنوان يكي از مفاهيم مهم حقوق اساسي است كه اگرچه در قرن نوزده و در آمريكا آغاز شد، اما رشد و پذيرش جهاني آن در قرن بيستم رخ داد و ابتدا كشورهاي اروپايي و به‌تدريج ديگر كشورهاي جهان نيز اين سيستم را پذيرفتند. البته كشورها با توجه به نظام سياسي و تاريخ خود، الگوهاي متعددي از آن ارائه دادند. اين تئوري در قرن بيستم توسط هانس كلسن در اتريش و آلمان پايه‌ريزي شد و سنت اروپايي ابتدا در برابر آن موضع گرفت. مهم‌ترين نقد بر كلسن از جانب كارل اشميت حقوقدان بزرگ آلماني ارائه شد. او معتقد بود اين سيستم خلاف اصل دموكراسي است و با فضا و تاريخ كشورهاي اروپايي همخواني ندارد و اگر قرار باشد قانون اساسي نگهباني داشته باشد شخص رئيس جمهور به‌عنوان نماد كليت مردم كفايت مي‌كند. در اين مقاله كوشش شده است با نگاهي به فضاي آلمان در آن عصر، مهم‌ترين ايرادات اشميت بر دادرسي اساسي و مباني و راه‌حل‌هاي او مورد بررسي قرار گيرند. ايرادات اشميت تا به امروز از مهم‌ترين نقدهاي وارد بر دادرسي اساسي محسوب مي‌شوند و در بسياري از كشورها با اشكال متعددي دوباره مطرح شده‌اند.
چكيده لاتين :
The right to self-determination is amongst the most fundamental rights enumerated in human rights law. In the human rights approach, the wise man has free will and autonomy and the right to self-determination. according to the constituent power theory, the sovereignty of generations of a nation in self-determining cannot be limited in the political - legal structures created by the will of the nation. In this research, it is sought to identify the nature of the right to self-determination in the Constitution of Iran. In this regard, two points were considered: a view based on the supremacy of religion on the political will of the nation and the other one is based on the non-limitation of the will of the nation on right to self-determination. The first viewpoint is not consistent with the readings of the right to self-determination under human rights law. Although the second point is based on the human rights approach, in practice, due to the fact that constitutional principles and political structure of Iran is faced with some challenges, it is necessary for them to be resolved. Otherwise, the right to self-determination is admitted only in theory and there will be no practical effect.
عنوان نشريه :
پژوهش حقوق عمومي
