بررسي استعارۀ مفهومي »مِي« در ادبيّات مكتب خانه اي ايران

No Title

استعاره موضوعي اساسي و بنيادين در مطالعات زبان‌شناسي شناختي» ابزاري براي تفكّرء درك و شناخت مفاهيم انتراعي است. از دستاوردهاي زبان‌شناسي شناختي كشف اين حقيفت است كه زبان‌ها اغلب براي ملموس كردن مفاهيم انتزاعي» از استعاره‌هاي مفهومي بهره مي‌برند. استعاره‌هاي مفهومي به توضيح حوزه مقصد كه حوزه‌اي انتزاعي استء از طريق حوزه مبدا كه حوزه‌اي ملموس استء مي‌پردازند. در «ادبيّات مكتب‌خانه‌اي» كه بخش مهمي از ادبيّات عامّه را در بر گرفته استء «مي» از واژگاني است كه قلمرو معنايي گستردهاي داشته و از مي‌انگوري و عرفاني پيشي مي‌گيرد و مفهومي انتزاعي پيدا مي‌كند. هدف از اين پژوهش كه به روش مطالعة كتابخانه‌اي و بر اساس رويكرد توصيفي --تحليلي صورت گرفته» شناسايي معاني استعاري و كنايي «مي» در ادبيّات مكتب‌خانه‌اي ايران مي‌باشد. بر اين اساس آثار مكتب‌خانه‌اي منظوم و منئور از نظرگاه استعاري و با بهره‌گيري از آراي زبان‌شناساني چونء «جورج ليكاف» و «مارك جانسون) مورد مطالعه قرار گرفته و 19 مورد عبارت استعاري يا نگاشست (انگاره)؛ درحوزة «مي) استخراج گرديده است» كه عبارتند از: غفرانء بيهوشيء مسلماني» شفاء گلستان دين,ء صفاء مستي» ياريگرء دواي دل» عشق» كهنه» طهور» رقص و سماع, غارتگرء زايل كننده آدميّت» هوشياري» نيرومندي» رسوايي و تقدّس. وجود نوعي وحدت و هماهنگي نسبي در حوزه معنايي» مشخّصة بارز اين انگاره‌هاست و انگاره «مي عشق است.»» گزاره بنيادين متن است كه ذهنيت استعاري «مي نوشي)» را در متون غنايي و عاشقانة مكتب‌خانه‌اي بازتاب داده است.

No Abstract