روش‌شناسي پديدارشناسانه هنر با نگاهي به آراء مايكل دوفرن و هايدگر

The Phenomenological Methodology of Art: According to Dufrenne’s and Heidegger’s Thoughts

هوسرل در جايگاه مؤسس پديدارشناسي، روش پديدارشناسي را براي تحليل هنر و آثار هنري به كار نگرفت و جز اشارات كوتاهي در مقاله­ ي دائره‌المعارف بريتانيكا، چيزي در اين حوزه ننوشت ولي راه پديدارشناسي هنر را گشود وموجب گرديدكه بسياري از پديدارشناسان پساه وسرلي به هنر از منظري پديدارشناسانه بنگرند.هدف مقاله ي پيش رو، نشان دادن كاربرد روش پديدارشناسي در زيباشناسي و تحليل آثار هنري است. براي رسيدن به اين مقصود، نخست به انديشه‌هاي «مايكل دوفرن» (كه تا حدودي به سنت فكري هوسرل وفادار است) اشاره كوتاهي خواهيم داشت تا چگونگي پديدارشناسي تجربه زيباشناختي به نزد وي آشكار شود و سپس آراء هايدگر را (كه با فاصله بيشتري از سنت هوسرلي قرار دارد)، در تحليل پديدارشناسانه هنر بررسي خواهيم كردتا معلوم گردد كه چگونه پديدار شناسي هرمنويتيكي قادر است نسبت مغفول مانده ميان حقيقت و هنر را بار ديگر برقرار كند كه با توجه گستردگي مباحث هايدگر درباب هنر، اين موضوع بيشتر در آراء وي دنبال شده است.

As the founder of phenomenology, Husserl himself did not use phenomenology to analyze art and works of art. Except for a few hints in Encyclopedia Britannica's article, he did not write anything in this area. However, he paved the way for the phenomenology of art and led many post-Husserlian phenomenologists to look at art from a phenomenological perspective. This article aims to show the application of the phenomenological method in aesthetics and analysis of works of art. To achieve this, we will first refer briefly to the ideas of M.Dufrenne (who is somewhat faithful to Husserl's intellectual tradition) to reveal to him how the phenomenology of aesthetic experience. Then according to Heidegger's views (which are further from Husserl's tradition), we will examine in the phenomenological analysis of art to see how Hermeneutic phenomenology can re-establish the neglected relationship between truth and art.