چكيده فارسي :
سابقه و هدف: اجراي مطلق تمرين هوازي در مطالعات صورت گرفته بدون در نظرگيري ريتم شبانهروزي ضربان قلب با پاسخهاي متفاوت و غيرقابل مقايسهاي در تغييرپذيري ضربان قلب همراه بوده است. هدف از اين پژوهش، بررسي اثر تمرين هوازي هم‌حجم تك و دو جلسه‌اي در زمانهاي مختلف روز بر سيستم عصبي اتونوم قلبي در مردان جوان غير ورزشكار بود.
مواد و روش ها: 48 مرد جوان غيرورزشكار در گروه هاي پژوهش (كنترل=12 نفر، تمرين هوازي تك جلسه اي صبح= 12 نفر، تمرين هوازي تك جلسه اي بعد از ظهر= 12 نفر و تمرين هوازي دوجلسه اي صبح و بعد از ظهر= 12 نفر) تقسيم شدند. گروه هاي تمرين تك جلسه اي فعاليت 60 دقيقه اي و گروه تمرين دو جلسه اي در روز، فعاليت دو نوبتي 30 دقيقه اي در روز با شدت 60 درصد حداكثر ضربان قلب بيشينه به مدت سه هفته با روزهاي متوالي اجرا كردند. شاخص هاي تغييرپذيري ضربان قلب (SDNN، rMSSD، LF، HF، LF/HF، SD1، SD2 و SD1/SD2) با استفاده از هولتر مانيتور قلبي اندازه گيري شد. جهت تجزيه و تحليل آماري از تحليل واريانس چند متغيره و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد.
يافته‌ها: تمرين هوازي بر تمامي شاخصهاي تغييرپذيري ضربان قلب تأثير معنيداري دارد (0/01=p). تمرين صبح بر شاخص هاي SDNN، rMSSD، SD1، SD2 اثر افزايشي و بر شاخص LF اثر كاهشي و تمرين بعد از ظهر بر شاخصهاي HF اثر افزايشي و LF/HF اثر كاهشي و تمرين صبح و بعد از ظهر بر شاخص SD2/SD1اثر كاهشي، بارزتري نسبت به دو گروه ديگر دارند (0/01=p).
نتيجه گيري: احتمال ميرود برنامه ي تمرين هوازي تك جلسه اي در نوبت صبح بر عملكرد سيستم اتونوم قلبي تأثير بهتري داشته باشد.
چكيده لاتين :
Background and Purpose: Without considering the circadian rhythm of heart rate, previous studies found controversial and incomparable responses of heart rate variability to aerobic exercises. The present study intended to investigate the effect of different aerobic exercise courses with the same volume, which were performed daily or twice-daily at different times of the day, on the autonomic cardiac nervous systems of young, non-athlete men.
Methodology: 48 young, non-athlete men were randomly divided into 4 groups, each group included 12 participants. The first group performed a 60-minute session of aerobic exercise in the morning, while the second one had the same course in the afternoon. Also, the third group had two sessions of aerobic exercise with a 30-minute duration in the morning and afternoon. The fourth one was the control group, having no intervention. The exercise courses were performed daily for 3 consecutive weeks, with the intensity of 60% of the maximum heart rate. The heart rate variability parameters, including the SDNN, rMSSD, LF, HF, LF/HF, SD1, SD2, and SD2/SD1, were assessed using a Holter monitor. The multivariate analysis of variance and the Bonferroni post hoc test were used for data analysis.
Results: Aerobic exercises had significant effects on all the heart rate variability parameters (p = 0.01). The daily morning course could increase the SDNN, rMSSD, SD1, and SD2 while decreasing the LF. The daily afternoon course led to an increased HF and decreased LF/HF. Also, the twice-daily course led to a more prominent decreasing effect on the SD2/SD1 compared to the other exercise groups (p = 0.01).
Conclusion: It was highly probable that the daily morning exercise course had better effects on the cardiac autonomic system function.
