بررسي كتاب سينماي صامت

A Critique on the Book “Silent Cinema” by Liam O’Leary, Paul A. Schroeder Rodriguez, translated by Majid Mostafavi

تاريخ سينماي صامت، از يك جهت كارنامه تلاش‌ها، رنج‌ها، پيروزي‌ها و شكست‌هايي است كه براي به ثمر رسيدن آنچه كه امروز تحت عنوان سينما و قواعدش مي‌شناسيم موثر و اساسي بوده‌اند و از جنبه ديگر داستان روايت‌هايي است كه به مرور زمان و با كشف ابعاد ناديده آن سال‌ها به مرور صيقل خورده‌اند و درك ما را در اين حوزه وسعت داده‌اند. كتاب سينماي صامت، تركيبي از دو كتاب مجزاي ليام اوليري و پل شرودر رودرگيث، روايتي مختصر و فشرده از آن سال‌هاي اوليه است. كتاب اول كه متعلق به ليام اوليري است به تاريخ سينماي صامت در غرب اختصاص دارد وكتاب دوم به قلم پل رودريگث به تاريخ سينماي صامت در آمريكاي لاتين. در اين متن سعي شده با نگاهي به حذفيات و كاستي‌هاي كتاب در نسخه فارسي، نشان داده شود چه بخش‌هايي از آن براي كتاب‌خوان امروزي، تكراري و نابسنده و چه قسمت‌هايي مفيد و تازه و آگاهي‌بخش است.

The history of silent cinema is, in one sense, a record of the struggles, sufferings, victories, and failures that have been instrumental in achieving what we know today as cinema and its rules and attributes. It is also about the historical narratives that have been polished and expanded our understanding of the silent era over time. This book is a combination of two separate books by Liam Olieri and Paul Schroder Rodriguez, a concise, compelling narrative of those early years. The first book, by Liam Olivier, is dedicated to the history of silent cinema in Western countries, and the second, written by Paul Rodrigues, analyses the history of that time in Latin America. This article attempts to look at the omissions and shortcomings of the book in the Persian version to show which parts of it are repetitive and inconsistent and which ones are useful, fresh, and informative for readers.