عنوان مقاله :
التزام دولت‌ها به اعمال يكجانبه در ساختار مفهومي حقوق بين‌الملل
عنوان به زبان ديگر :
Theoretical Basis of States’ Commitment to Unilateral Acts in Conceptual Structure of International Law
پديد آورندگان :
كريمي، سيامك دانشگاه تهران - پرديس فارابي - حقوق بين‌الملل عمومي، ايران
كليدواژه :
اعمال يكجانبه دولت‌ها , اراده دولت , حسن نيت , رضايت طرف , ذي‌نفع رويه قضايي
چكيده فارسي :
در سال‌هاي اخير انجام اعمال يكجانبه به دلايل مختلفي از سوي دولت‌ها گسترش پيدا كرده است. به موازت اين توسعه، رويه قضايي بين‌المللي و دكترين نيز هرچه بيشتر با چالش‌هاي مفهومي و عملي اين اعمال درگير شده‌اند. يكي از اين چالش‌ها، چرايي التزام دولت‌ها به اعمال يكجانبه‌شان است. در اين چارچوب، اين پرسش مطرح است كه برخلاف اعمال دو يا چندجانبه كه در قالب پيمان‌هاي بين‌المللي متبلور شده و در آن‌ها تعهد هر دولت به اتكاي تعهد طرف مقابل بنا مي‌شود، در غياب طرف يا طرف‌هاي مقابل، تعهد ناشي از عمل يكجانبه برچه اساسي ساخته و با چه توجيهي الزام‌آور شناخته مي‌شود. اين مقاله، ضمن بررسي همه نظريه‌هاي ارائه شده در پاسخ به پرسش فوق و پرتوافكني بر اختلاف‌نظر ديوان بين‌المللي دادگستري و كميسيون حقوق بين‌الملل در اين خصوص، تلاش كرده تا اين نظريه‌ها را با رويه قضايي و دولتي موجود انطباق دهد. يافته‌هاي اين مقاله مويّد آن است كه از ميان اين نظريه‌هاي متكثر، نظريه اراده دولت، به واسطه جايگاه استعلايي دولت در ساختار حقوق بين‌الملل، قابل دفاع‌ترين نظريه است.
چكيده لاتين :
In recent years, unilateral act of States has expanded for a variety of reasons. In parallel with this development, international case law and doctrine have increasingly become confronted with the conceptual and practical challenges of these acts. One of these challenges is the base of State’s commitment to their unilateral acts. In this context, the question arises that unlike the bilateral or multilateral acts, which are crystallized in the form of international treaties and in which the commitment of each state is based on the commitment of the other party, in the absence of either party, on what basis is the obligation arising from unilateral act made and with what justification is it recognized as binding. This paper, while examining all the theories presented to response the above questions, shed light on disagreement between the ICJ and the ILC, has tried to adapt these theories to the existing case law and state practices. The findings of this paper confirm that among these multiple theories, the theory of the will of the state is the most defensible theory due to the transcendental position of the state in the structure of international law.
عنوان نشريه :
پژوهش نامه ايراني سياست بين الملل
