تلازم و تقابل واقعيت اسطوره‌اي و كرامات عرفاني در اديان ابراهيمي

Connection and confrontation of mythical reality and mystical miracles in the Abrahamic religions

سه دين بزرگ ابراهيمي جزء شريعتشان و قوانين منبعث از آن­ به ميانجي كتب مقدس در اجتماع نفوذ يافته­ و از سلوك عارفانه­اي سخن گفته­ و به پاداش و سزاي اخروي در پي تزكيۀ نفس، نيل به حقيقت الهي و وصال او پرداخته­اند. به اين اعتبار، تصوف و عرفان پيش از شكل­گيري گونۀ اسلامي­اش در دين يهود و مسيحيت نيز پيشينه­اي قابل‌تأمل دارد.؛ از مهم‌ترين موارد مشترك در هر سه رويكرد عرفاني، مفهوم «كرامت» است. با اين­حال مطالعۀ خاستگاه شناسانه و هم­چنين پديدارشناختي كرامات عرفاني در هر سه دين ابراهيمي نشان مي­دهد كه تا چه اندازه اين رويدادها با اسطوره در تناظر بوده­اند. جستار حاضر با روش تطبيقي و رويكرد توصيفي-تحليلي مي­كوشد با مطالعۀ شكل­گيري تاريخي مفهوم كرامات و بررسي مهم‌ترين اسطوره­هاي ديني، رابطۀ برخي از اين رويدادها را با آنچه در انديشۀ اسطوره­شناسان بزرگ «واقعيت اسطوره­اي» خوانده شده، آشكار ساخته و شناسايي كند. نتايج تحقيق نشان مي­دهد كه كرامت در عرفان يهودي در عين حال كه با جادو پيوند مي­خورد، الگوهاي اسطوره­اي مصر باستان را دنبال مي­كند؛ حال آن­كه اين امر در عرفان مسيحي بر اساس نوعي مشاهده به دست مي­آيد و منبع اصلي كرامات خود مسيح است. در عرفان اسلامي كرامات همپاي معجزه است كه به‌جاي رسول، در اينجا به ولي يا عارف الهي تعلق دارد و نتيجۀ تزكيۀ نفس است؛ اما نتيجه­اي طبعي و بعضاً قهري است و از اين رو داراي فضيلتي در مقام ابزار يا هدف نيست.

The three great Abrahamic religions, apart from their Shari'a and the laws derived from it, which have penetrated into society through the Holy Scriptures, have spoken of mystical conduct which, apart from the law and the fear of hope for the reward and punishment of the Hereafter, seeks self-cultivation. Achieving the divine truth and joining him. In this sense, Sufism and mysticism have a considerable history before the formation of their Islamic form in Judaism and Christianity. One of the most important commonalities in all three mystical approaches is the concept of "dignity" meaning the performance of supernatural acts or states of habit. However, the epistemological as well as the phenomenological study of mystical miracles in all three Abrahamic religions shows the extent to which these events correspond to myth. The present article tries with a comparative method and descriptive-analytical approach by studying the historical formation of the concept of miracles and examining the most important religious myths, the relationship of some of these events with what the great mythologists think of as "mythical reality". Revealed and identified. The results show that dignity in Jewish mysticism, while linked to magic, follows the patterns of the myths of ancient Egypt; However, this is achieved in Christian mysticism on the basis of some kind of observation, and the main source of miracles is Christ himself. In Islamic mysticism, miracles accompany a miracle that instead of a messenger, it belongs to a divine guardian or mystic and is the result of self-cultivation, but it is a natural and sometimes coercive result and therefore has no virtue as a tool or goal