بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر بخشش و تاب آوري زنان داراي تعارض با همسر مراجع كننده به مراكز مشاوره شهر شيراز

فاقد عنوان

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثر درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بخشش و تاب آوري زنان داراي تعارض با همسر، مراجع كننده به مراكز مشاوره شهر شيراز بود. پژوهش حاضر، از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون بود. جامعه ي آماري پژوهش، شامل تمامي زنان داراي تعارض با همسر، مراجع كننده به مراكز مشاوره شهر شيراز در سال 1398- 1399 بود كه از بين آن ها نمونه اي به روش در دسترس شامل 24 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (12 نفر) و كنترل (12 نفر) قرار گرفتند. سپس، پرسشنامه هاي بخشش راي و همكاران (2001) و مقياس تاب آوري كانر و ديويد سون (2003) توسط هر دو گروه تكميل گرديد. براي گروه آزمايش، 10 جلسه ي 90 دقيقه اي هفتگي برنامه ي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد اجرا شد ولي گروه كنترل هيچ گونه مداخله اي دريافت نكرد. پس از گردآوري داده ها، به منظور تجزيه وتحليل آن ها از تحليل كواريانس چندمتغيره در نرم افزار 25-SPSS استفاده شد. نمرات ميانگين بخشش در گروه آزمايش و كنترل در پيش آزمون به ترتيب 30/21 و 34/45 و در پس آزمون به ترتيب 58/26 و 31/32 و نمره ي تاب آوري در گروه آزمايش و كنترل در پيش آزمون به ترتيب 44/24 و 43/85 و در پس آزمون به ترتيب 68/17 و 43/64 بود ازاين رو مي توان گفت كه افزايش ميانگين در دو متغير بخشش و تاب آوري در گروه آزمايش وجود دارد. مداخله ي به كاررفته باعث افزايش ميزان بخشش و تاب آوري در زنان داراي تعارض با همسر، مراجع كننده به مراكز مشاوره شهر شيراز گرديده است

not abstract