كليدواژه :
جرم‌انگاري , سوگند غيرقضايي , نقض , عهد , مشاغل خاص
چكيده فارسي :
سوگند غيرقضايي (سوگند عهدي)، نوعي قسم بر تعهد به انجام يا ترك اعمال (انجام ماموريت و وظيفه با شرايط مشخص و به گونه بايسته و شايسته) است. براي ورود به مسئوليت‌هاي مهمي مانند رياست جمهوري و نمايندگي مجلس، اين سوگند بايسته است. اهميت اين مشاغل از يك‌سو و جايگاه سوگند (به دليل حاكميت و محوريت ارزش‌هاي ديني ـ اسلامي) از ديگر سو، برجستگي اين نوع قسم را بيشتر مي‌كند. آن توجه و اين جايگاه، ناقض اين سوگند را در نگاه شرع مقدس، مستوجب كفاره مي‌كند. اما افزون بر كفاره شرعي، براي جايگاه و ضمانت اجراي آن، رويكرد و نهاد خاصي در قانون به چشم نمي‌خورد. اين جُستار با ابتناي بر برخي مباني از قبيل وجوب موكد شرعي وفاي به عهد و عقد (مستند به آيات و روايات)، قواعد فقهي، ناروايي و عدم جواز سلب اعتماد عمومي، قاعده حفظ نظام و نيز اقتضاي آمره بودن وفاي به عهد و عقد، بر اين باور است كه لزوم جرم‌انگاريِ حنث و نقض سوگند غيرقضايي (سوگند عهدي)، بسيار مدلل و موجه است.
چكيده لاتين :
To enter important responsibilities, such as the presidency, the parliament, an oath is referred to as a non-judicial oath. The importance of these occupations, as well as the status of the oath (due attention to religious-Islamic values), increase the prominence of this category. That consideration and this position, deems the violator of this oath as deserving atonement. But in addition to the religious atonement, for the guarantee of its implementation, there is silence that reveals the importance of research thereby. This inquiry is based on some principles such as the obligation of religious emphasis on fulfilling the covenant (based on Qur’anic verses and hadiths), jurisprudential rules (such as ), inadmissibility of deprivation of public trust, the rule of maintaining order and the necessity of being a dictator. Faithfulness in the covenant and contract, maintains that the need for criminalization and violation of the judicial oath, is very justified and well-reasoned.
