بررسي تأثير سرمايه فرهنگي بر احساس امنيت ساكنان حاشيه شهرهاي بجنورد، شيروان و اسفراين

احساس امنيت، يكي از ابعاد اساسي مفهوم امنيت در معناي كلي آن است. درواقع زماني كه فرد احساس كند در جامعه و تعاملات اجتماعي خطري جان، مال يا سلامتي وي را مورد تهديد و تعرض قرار نمي دهد، مي توان گفت فرد داراي احساس امنيت است. احساس امنيت يكي از نيازهاي مبرم بشر است؛ بنابراين هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي نقش سرمايه ‌فرهنگي و ابعاد آن بر احساس ‌امنيت در بين ساكنان حاشيه‌نشين شهرهاي بجنورد، شيروان و اسفراين است. روش انجام پژوهش حاضر پيمايشي است كه براي نيل به اهداف پژوهش، با استفاده از فرمول كوكران412 نفر از ساكنان شهرهاي مذكور به روش تلفيقي خوشه اي چند مرحله اي و تصادفي ساده، به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه استاندارد سرمايه فرهنگي بورديو و محقق ساخته احساس امنيت بود كه روايي آن از طريق اعتبار محتوايي و صوري و پايايي آن نيز از طريق محاسبه آلفاي كرونباخ تعيين شد؛ درنهايت تجزيه و تحليل يافته ها با استفاده از نرم افزار spss انجام پذيرفت. با توجه به ميانگين به دست آمده (2.29)، احساس امنيت در بين پاسخگويان در حد پاييني قرار داشت. نتايج حاصل از آزمون پيرسون حاكي از وجود رابطه معنادار بين سرمايه ‌فرهنگي تجسم‌يافته با امنيت جاني، مالي و شغلي بود. همچنين آمارهاي استنباطي مبين رابطه معنادار بين متغير سرمايه ‌فرهنگي عينيت‌يافته و بُعد امنيت مالي و شغلي بود؛ اما براساس يافته‌هاي پژوهش، رابطه‌اي بين سرمايه ‌فرهنگي عينيت‌يافته با امنيت جاني و عاطفي وجود ندارد. علاوه ‌بر اين، نتايج نشان داد سرمايه ‌فرهنگي نهادينه‌شده اثري بر ميزان احساس امنيت شهروندان ندارد؛ درنتيجه تحولات اخير در مسير اهميت‌يافتن ‌فرهنگ و فرهنگي شدن؛ سرمايه و دانش فرهنگي مي‌تواند حياتي‌ترين بخش زندگي كه همان احساس ‌امنيت است را تحت‌الشعاع قرار دهد.